Review: Feist op Pukkelpop 2012
Wie voor exotica, weirdness of experimentalisme wilde gaan, moest ’s avonds niet meer in de buurt van de Marquee komen: achtereenvolgens traden daar The Gaslight Anthem, Feist en Mark Lanegan Band aan. Het zal ons aan onze reet roesten: Feist alvast was niet de hipste artieste van Pukkelpop, maar wel één van de meest betoverende.
En het is niet omdat er geen beats staan op ‘Metals’ (Feists laatste) dat er niet geïnnoveerd mag worden binnen de folksy traditie waar ons Leslie deel van uitmaakt. Nummers werden in nieuwe jasjes gestoken, de liveshow ging vlotjes verder dan het afhaspelen van hitjes en er mocht al eens een gevoelige snaar worden geraakt, ook al stonden de gitaren elektrisch en de muzikanten op scherp.
La Feist ondertussen liet gitaarstormen oprukken en gaan liggen, diste het gedreun dat oprees vanuit de Boiler Room – toegegeven: beetje flauw – en nam ons handje vast voor een boswandeling tussen de tenten van Kiewit. En toen zij in ‘So Sorry’ zuchtte van ‘we don’t need to say goodbye’, dachten wij gelaten: was het maar zo.
Hoogtepunt
Een vroeg prijsgegeven ‘Mushaboom’? Die aangenaam rockende versie van ‘My Moon, My Man’? Of toch maar ‘Limit to Your Love’, waarvan Leslie ons heel even de superieure versie van James Blake deed vergeten? Weet u wat, we zijn nu toch met sterren aan het smijten, doe ze alle drie maar.
Dieptepunt
Níét die vogelgeluidjes die tijdens ‘Comfort Me’ opeens de kop opstaken, opvallend genoeg. (Een gitaaruitbarsting bracht tijdig soelaas.) Misschien wél die tot in den treure terugkerende lalala’s en nanana’s: het waren er wel erg veel in al die refreintjes, toch?
Blikvanger
Een hoop geitenwollensokkenfanaten op podium, maar gelukkig ook drie pantoffelmeisjes die tezamen rond één microfoon stonden te wiegen, in hun handjes te klappen en met tamboerijnen te spelen. Ze deden dat beeldig.
Quote
‘Everyone who’s not from Brussels or Belgium, say aaaah!’ Feists poging tot canongezang loopt ietwat uit de hand.
undefined
Tweet
Net zo.
Applausmeter
undefined
