Review: Fountains of Wayne - Welcome Interstate Managers
Pasticher dan pistache, meezingbaarder dan de Beatles en eeuwigdurend favoriet van ieder zichzelf respecterend popstation: voici les Fountains Of Wayne.
Men neme 'Stacey's Mom': een droom van een riff, courtesy The Cars zaliger, met een hilarisch ve...
Pasticher dan pistache, meezingbaarder dan de Beatles en eeuwigdurend favoriet van ieder zichzelf respecterend popstation: voici les Fountains Of Wayne.
Men neme 'Stacey's Mom': een droom van een riff, courtesy The Cars zaliger, met een hilarisch verhaal over een puistenkop die verliefd is op de gazonga's van de voluptueuze moeder van zijn schoolvriendinnetje. Of 'Hackensack': pure Beatles, met een langzaam opbouwende strofe die fijntjes uitmondt in een sixties-refrein, jengelende gitaar incluis. 'No Better Place' kan zo op de Dubbele Blauwe: vooral de gitaar lijkt uit de asse van George Harrison verrezen. 'Valley Winter Song' is dan weer - geheel conform de titel - een winterlied: een Chris Rea-achtig ritme, met een tekst waaraan het zich goed warmen is; de popsong als haardvuur. En 'Little Red Light' rockt als de Dijle bij hoogwater nabij Kampenhout-Sas, met een stuwende iedereen-uit-de-weg-of-ik-klop-erop-riff en een refrein dat zelfs bezitters van een aftandse Lada ertoe zal aanzetten het gaspedaal te geselen. Zélfs!
De Fountains beheersen misschien maar één trucje, maar ze beheersen het verdomd goed, al lijken ze in de verkeerde tijd geboren: dit kleurt perfect bij 1966. Chris Collingwood wikkelt zijn licht nasale stem voorbeeldig rond het Gilbert O'Sullivan-achtige 'Halley's Waitress', gaat even uit de bocht op de slappe country van 'Hung Up on You', maar overtreft zichzelf op 'Fire Island': een instantklassieker is dit, jeugdsentiment en teenage angst waar je week van wordt maar wat een práchtsong, met een omfloerste trompetsolo waarvan ik kippenvel en blaren tegelijk krijg.
Niks mis mee, met die Fountains Of Wayne. Met mij daarentegen!
