Review: Four Feathers
Een geslaagd historisch epos, zo lezen we op blz. 134 van ons lijfboek 'Cinema voor Dummies', wordt gekenmerkt door een reeks mooie exotische locaties, meeslepende muziek, breed geëtaleerde emoties, een heftige dosis romantiek & heroïek, ka...
Een geslaagd historisch epos, zo lezen we op blz. 134 van ons lijfboek 'Cinema voor Dummies', wordt gekenmerkt door een reeks mooie exotische locaties, meeslepende muziek, breed geëtaleerde emoties, een heftige dosis romantiek & heroïek, karaktervolle personages, en vooral door een hevige vorm van winderigheid: doorheen een goed epos - denk aan 'Lawrence Of Arabia' - blazen onstuimige, hartstochtelijke winden, die je optillen en meevoeren, alsof de film in kwestie is bezield door Gods Eigen Adem. 'Four Feathers', de zoveelste versie van het klassieke Britse avonturenverhaal van A.E.W. Mason, laat het op zowat alle hierboven genoemde fronten afweten. We schrijven, met een versgeslepen sabel in het hete woestijnzand, 1884. Een jonge Britse luitenant (Heath Ledger) weigert ten oorlog ten trekken, en krijgt van zijn patriottische verloofde (Kate Hudson) en zijn drie beste vrienden (u herkent Wes Bentley uit 'American Beauty') prompt vier witte veren cadeau: het symbool van de lafaard. Ten einde zijn naam te wit te wassen en te bewijzen dat hij wel degelijk zijn mannetje kan staan, besluit de gevederde luitenant zich alsnog naar het front in Soedan te begeven. 'Four Feathers' werd ingeblikt door de onverdachte Indische regisseur Shekhar Kapur ('Bandit Queen', 'Elisabeth'), maar wie een film verwacht die met scherp schiet op het Britse imperialistische verleden - iets wat toch mocht worden verondersteld met een Indiër in de regiestoel - staat een fikse teleurstelling te wachten: Kapur onthoudt zich van elke vorm van kritiek, kiest duidelijk partij voor de met vuurrode uniformen en blinkende sabels uitgeruste Britse infanteristen, en schildert de Arabieren ofwel af als barbaarse kameelbijters, ofwel als leuke sidekick (let op de rol van Djimon Hounsou uit 'Amistad'). Abou Jahjah zal zich weer niet kunnen houden! 'Four Feathers' wordt voorts ontsierd door een eindeloze reeks onbegrijpelijke plotwendingen, onlogische scènes, en peilloze gaten in de plot: waarom neemt Ledger eigenlijk ontslag uit het leger? Waarom trekt hij vermomd als kameeldrijver naar Soedan? En dan wat die grote veldslagscène betreft: hoe zijn die aan alle kanten omsingelde Britse soldaten eigenlijk aan hun vijanden kunnen ontsnappen? Allemaal in de onzichtbare Aston Martin van James Bond gesprongen? Verbluffend toch, dat een film waar zoveel miljoenen tegenaan werden gegooid, er zo naast kan kleunen. Reken daarbij nog een slap liefdesverhaaltje, een ondermaatse soundtrack van componist James Horner, en een volledig misplaatste cast - de Amerikaanse acteurs ogen wel fotogeniek, maar ontberen de noodzakelijke Britse stiff upper lip - en je krijgt een film waarin de epische winden zelfs geen één beaufort halen.
