Review: Franz Ferdinand - You Could Have It So Much Better

Als u van ons aanneemt dat de beste muziek schaamteloos op het verleden voortbouwt, geloof dan ook maar grif dat Franz Ferdinand met 'You Could Have It So Much Better' een gewéldige tweede plaat heeft gemaakt. Want wat we op de dertien songs nie...

Als u van ons aanneemt dat de beste muziek schaamteloos op het verleden voortbouwt, geloof dan ook maar grif dat Franz Ferdinand met 'You Could Have It So Much Better' een gewéldige tweede plaat heeft gemaakt. Want wat we op de dertien songs niet allemaal aan Grote Voorbeelden hoorden voorbijkomen! Van The Stooges tot - het meest en het nadrukkelijkst - The Kinks, plus alles wat zich tussen die twee uitersten 'harde rock' en 'pop' aan lekkere invloeden aanbiedt. Een heerlijke cd is het resultaat, in volle Britpop-grond geworteld. Maar toch ook: helemaal bij de tijd en, euh, hip. U wilt het plaatsen? Met 'You Could Have It So Much Better' betonneert Franz Ferdinand zijn plek pal tussen Kaiser Chiefs (côté pop) en Bloc Party (côté arty dancerock). Best of both worlds. De opdracht - een onverhoopt succesvolle debuutplaat minstens evenaren - hebben ze met glans geklaard.

Want er valt nauwelijks iets af te dingen op die 'aartsmoeilijke tweede'. Ja, iets voor halfweg blijkt 'Evil and Heathen' na een paar beluisteringen niet veel meer dan een riff, bovendien zonder veel verbeelding aangekleed, maar verder: dezelfde veerkrachtige, energieke pop-voor-alle-jaargetijden die ook al op dat titelloze debuut voor de ene na de andere onweerstaanbare hit zorgde. In een rechtvaardige wereld zal dat met 'YCHISMB' niet anders zijn. Het begint al meteen straf met wat een luttele seconde als een beschonken havensirene klinkt maar in werkelijkheid de elektrische gitaar van Nick McCarthy is: met een doeltreffender waarschuwing kon 'The Fallen' (en de cd) niet inzetten. En wat opvalt: hoe belangrijk drum & bas zijn in de nieuwe Britpop. Zoals hun collega's bij Bloc Party en Kaiser Chiefs, branden Paul Thomson (drums) en het blozende-wangen-ventje Bob Hardy (bas) hun twee frontmannen onverbiddelijk vooruit. Op 'The Fallen' sluit naadloos de eerste single aan, 'Do You Want to', en u liegt - of u bent een onecht kind van de tuinhark Marc Reynebeau - als u zegt daarbij onberoerd te kunnen blijven zitten. We pikken willekeurig nog een paar krenten uit de pap: 'Walk Away' is tijdloze Britse vaudeville - denk aan de matineevoorstelling op zondag in een afgebladderd kursaal - met knipoog naar de jaren 50 en de crooners van toen. 't Is maar dat we het zeker weten: niet Ray Davies van The Kinks zingt hier maar Alex Kapranos! Ook elders, in 'You're the Reason I'm Leaving' bijvoorbeeld, in het titelnummer, of in het dromerige 'Fade Together', zit Kapranos zijn lichtende voorbeeld akelig dicht op de huig/huid. En als het The Kinks niet zijn, dan wel The Beatles, zoals in het complexe maar tegelijk luchtige 'Eleanor Put Your Boots on', geschreven voor één van onze darlings, de snoezige Eleanor Friedberger van The Fiery Furnaces. Goeie smaak hebben ze dus ook al! De bekende truc van een mistroostige tekst op vrolijke muziek beheerst Franz Ferdinand eveneens: 'As we ride along under an optimistic sun/The radio sings that 'Everybody'-song by REM/And here I am fighting fighting/Yes I'm fighting not to cry/And that's another reason/Why I oughta hate you like I do' klinkt het aandoenlijk in 'You're the Reason I'm Leaving', maar wat u hoort is huppelende, blijmoedige pop. De teksten zijn trouwens allemaal van uitstekende makelij (u vindt ze op de officiële Franz Ferdinand-site), maar dat zal niet verbazen van een stel belezen Schotten die met de cd-hoes de Russische beeldende kunstenaar Aleksander Rodtsjenko honoreren.

Intelligent, hip, succesvol en toch eenvoudig gebleven (zie ook het interview), plus nu ook een uitstekende tweede plaat achter de kiezen: die van Franz Ferdinand horen bij de groten! En de winter moet nog beginnen, maar met 'YCHISMB' is de zomer al terug in het land: dat Sabine Hagedoren het kort voor haar bevallingsverlof nog mag meemaken!