Review: Fuck Buttons op Pukkelpop 2010 (Chateau)

Even kijken: hoeveel synoniemen voor 'overweldigend' kunnen we zo voor de vuist weg verzinnen? Overdonderend. Imponerend. Ontzagwekkend. En Fuck Buttons, uiteraard.

Het optreden

Als het gaat om de titels van de lappen opwindend lawaai waarmee Fuck Buttons onze oren vanavond verwenden (of teisterden, zo u wil), is ons geheugen een regelrechte zeef. We meenden Surf Solar', Phantom Limb' en Flight Of The Feathered Serpent' te herkennen, maar eigenlijk doen die titels er niet veel toe. Wanneer Andrew Hung en Ben Power tegenover elkaar op het podium hun cheape synths, live-drums en speelgoedkeyboards staan te mishandelen, en ons bestoken met strakke, gedempte technobeats en verhakkelde beatpatronen, lijkt er immers nauwelijks nog iets anders van tel. We voélden de pulserende ritmes vaak meer dan dat we ze hóórden. Spots tastten als zoeklichten de tentwanden af, terwijl het ene na het andere ijle deep-space-melodietje uit het niets leek op te wellen. Telkens er een nieuwe vlaag grofkorrelige zwartwitte ruis uit de speakers spoot, gingen de handjes voor ons de lucht in. We moesten aan een zwerm met een half miljoen killer bees denken, of aan de rauwe buzz van een muur Marshall-gitaarversterkers.

Het beste Fuck Buttons-concert ooit was dit niet: de twee uit Bristol hielden ons voortdurend op cloud 9, maar als ze echt top zijn, bouwen ze hun set zo op dat ze ons uiteindelijk tot cloud 99 meevoeren. Niettemin: overweldigend concertje.

Hoogtepunt

De openingstrack (Surf Solar'?): minstens cloud 19.

Quote

De Fuck Buttons doen - wat had u gedacht? - niet aan bindteksten.