Review: Fugazi - Furniture / The Argument
Heren met principes, de mannen van Fugazi. Op tournee weigeren ze hotels en festivals, ze dragen zelf hun instrumenten, en als u meer dan 500 frank voor hun cd's betaalt, komen ze persoonlijk op uw platenboer zijn smoel slaan. Frontman Ian Mac Kaye l...
Heren met principes, de mannen van Fugazi. Op tournee weigeren ze hotels en festivals, ze dragen zelf hun instrumenten, en als u meer dan 500 frank voor hun cd's betaalt, komen ze persoonlijk op uw platenboer zijn smoel slaan. Frontman Ian Mac Kaye legde zo'n twintig jaar geleden met Minor Threat al de blauwdruk voor all things hardcore, en met Fugazi ging hij gewoon verder: een flinke demarrage en het peloton lag weer op apegapen. Zo was het toen, en er is nog niets veranderd: er is een nieuwe single én een album, en op het fantastische Shellac (van die andere grootheid Steve Albini) na, kan weer niemand volgen. Fugazi heeft alles: ze hebben de beste ritmesectie van de hele wereld, zin voor melodie, een begenadigd vocalist (Guy Picciotto) én de intelligentste teksten. En ze doen nooit wat u van hen verwacht: dat start, stopt, vertraagt, versnelt en neemt bochten als een roekeloze F1-coureur: met de vingers in de neus.
Eerst de single: drie keer vintage Fugazi, waarvan de titeltrack 'Furniture' de beste is, en bewijst dat de groep als geen ander met stilte en ruimte kan omspringen. This is a song with no words, klinkt het, maar gelooft u dat vooral niet: ze zijn weer boos, en dat zullen we geweten hebben.
En dan: de plaat! Die begint jammer genoeg met een titelloze arty farty ouverture, een pretentieus stukje met cello en samples dat u ook op het debuut van de doorsnee blasé crossovergroep zou kunnen aantreffen, mocht u daar zin in hebben. Maar daarna komt alles goed en wordt het speuren naar pieken in het hooggebergte. 'Cashout' is er zo één: drums om een notaris te doen dansen, een gitaar die daar spaarzaam doorheen vlecht en Mac Kaye die een geslaagde Anthony Kiedis-pastiche neerzet. Of 'Epic Problem', dat klassiek start - ongemeen wild - en dan plots inhoudt, waarna de zanger ons een refrein influistert, dat we vervolgens met z'n allen mogen meebrullen. Niet meer zo schor geweest sinds ons laatste kampvuur. Does it count if it doesn't touch? is de hamvraag van 'Ex-spectator'. Het zou een overbodige vraag moeten zijn, maar gelukkig wordt ze nog eens gesteld. En weer die drums! De slotsong 'Argument' is zelfs naar Fugazi-normen absolute top. Het is traag, er wordt gezongen met dichtgesnoerde keel en de poëzie was nooit zo dichtbij: it's all about strikes now / so here's what striking me / that some punk could argue / some moral abc's. En het definitieve antwoord op de gekte van de laatste maand: When people are catching / what bombers release / I'm on a mission / to never agree. Zo. Critici zullen misschien zeggen dat ze vroeger nog net iets beter waren, maar dat waren we tenslotte allemaal. Als u jong en kwaad bent, en er is maar geld meer voor één cd, laat het dan 'The Argument' van Fugazi zijn. Fred Durst heeft 'm al.
