Review: Game-review: '007: Legends'

Bond, James Bond heeft niet alleen op het witte doek een legendarische status, ook als videogamepersonage heeft de Britse spion zijn stempel achtergelaten. Met games zoals GoldenEye op N64 wist Bond geschiedenis te schrijven. Best een knappe prestatie voor een held die dit jaar viert dat hij vijftig jaar op het witte doek meegaat. In 007: Legends wordt zijn lange loopbaan dan ook geëerd, al is het niet bepaald een gelegenheid geworden om vrolijk van te worden.

Bond’s hoogtepunten

In 007 Legends komen verschillende ‘’hoogtepunten’’ uit Bond’s lange carrière voorbij. De verschillende missies bestaan uit ietwat aangepaste momenten uit License to Kill, On Her Majesty’s Secret Service, Goldfinger, Die Another Day en Moonraker. Een rode draad tussen deze levels is niet te ontdekken waardoor het allemaal als een onsamenhangend geheel aanvoelt.

Daar komt ook nog een bij kijken dat de missies weinig inspiratievol zijn. 007: Legends speelt vrijwel hetzelfde als Call of Duty en probeert tegelijkertijd ook dezelfde overweldigende actievolle toon na te bootsen. Dat lukt maar tot op bepaalde hoogte. Terwijl de explosies je om de oren vliegen, Bond als een ware massamoordenaar honderden handlangers over de kling jaagt en het tempo hoog ligt wordt Call of Duty best aardig gesimuleerd. Veel met James Bond heeft het alleen niet te maken.

Van de charme, knipogen en lol die ook in veel Bond-films is te vinden blijft daardoor weinig over. Legends voelt aan als een willekeurige andere shooter met locaties die zo nu en dan doen denken aan klassieke momenten uit Goldfinger en License to Kill. Echt spannend of overweldigend, zoals in Call of Duty soms het geval is, wil het alleen niet worden.

Duf

Momenten waarop Bond zijn vinger even van de trekker haalt om achter een stuur te kruipen zijn zo mogelijk nog duffer en niet bepaald netjes afgewerkt. Het ultieme bewijs hiervan is te vinden in de achtervolging op een ijsvlakte uit Die Another Day. De raketten die Bond’s auto op de slechterik afvuurt schieten letterlijk uit de gesloten kofferbak. Het was blijkbaar een te grote moeite om een raketlanceerder op de achterkant van de bolide te plakken.

Soortgelijke ruwe randjes zijn overal in de game terug te vinden. Op bepaalde momenten word je bijvoorbeeld gedwongen om al sluipend een stuk van een warenhuis of ander saai complex van een slechterik te doorkruizen. Soms het is daarbij cruciaal dat je absoluut niet ontdekt wordt terwijl je vlak daarvoor nog met veel herrie en geweld tientallen hardwerkende handlangers door het hoofd hebt geschoten. De bewakers zijn echter oliedom en ze kijken meestal star voor zich uit. Helemaal in een jaar waarin games zoals Dishonored en Mark of the Ninja laten zien hoe tof je sluipen kunt verwerken in een game voelt 007: Legends hopeloos gedateerd.

Daarnaast is 007: Legends nauwelijks een eerbetoon te noemen aan de verhalen en films van vroeger. De originele tijdperken en acteurs zijn allemaal vervangen door Daniel Craig (met de stem van iemand die meer klinkt als Alan Rickman) en het merendeel van de charmante gadgets heeft plaatsgemaakt voor een Sony Ericson telefoon. Met deze smartphone moet Bond zo nu en dan een computer hacken, een foto maken of een belangrijk bewijsstuk opsporen. Het breekt de vaak eindeloze schietgevechten aardig op, maar de manier waarop de telefoon wordt toegepast is minstens zo eentonig. In bijna iedere missie infiltreert Bond het kantoor van de hoofdschurk om vervolgens een paar kluizen te openen, verborgen knoppen in te drukken om uiteindelijk altijd op heterdaad betrapt te worden.

De armoedige eentonigheid kent zijn hoogtepunt tijdens de vuistgevechten die Bond zo nu en dan aangaat. Met een slaapverwekkend ritme gebruik je de linker en rechter stick om boeven op hun onbewaakte plekken klappen te verkopen. Het spel kent daarnaast ook op raadselachtige momenten Quick Time Events. De ene keer word je plots gevraagd om een knop in te drukken, de andere keer haalt Bond helemaal uit zichzelf allerlei capriolen uit. Er is geen enkele consistentie te vinden.

Er is behoorlijk wat aan te merken op 007: Legends, maar het is geen onspeelbare game. Het is vooral een gemakzuchtig spel gemaakt om met zo min mogelijk inspiratie mee te liften op de aandacht rondom Skyfall. De multiplayer is bijvoorbeeld aardig, maar over een paar weken waarschijnlijk compleet uitgestorven. De meerdere missiedoelen tijdens elk level zijn bijvoorbeeld goed bedacht. De singleplayer mag dan met een uur of vijf best kort zijn, als je ieder ervaringspunt binnen wilt halen is die tijd zonder twijfel te verdubbelen. De vraag is alleen waarom je zoveel tijd zou willen steken in een middelmatige shooter waarin alleen met vlagen een beetje van Bond’s charme in is te bespeuren.

007: Legends is gespeeld op de Xbox 360.

007: Legends laat zich spelen als de zoveelste shooter en is verre van een waardig eerbetoon aan vijftig jaar Bond op het witte doek. Daarvoor is deze game veel te voorspelbaar, onsamenhangend, ongeïnspireerd, goedkoop en eentonig. Als 007: Legends een Martini was zou hij geroerd zijn, niet geschud.

Cijfer: 4½

Pluspunten:

Degelijke multiplayer

Minpunten:

Bijzonder eentonigVreemde keuze filmsRuwe afwerkingCompleet ongeïnspireerd

Bron: InsideGamer.nl