Review: Game-review: 'Castlevania: Lords of Shadow - Mirror of Fate Review'
Als je in de spiegel kijkt, wat zie je dan? Staar je in de oneindige diepte van je eigen ogen? Kijk je naar de oppervlakkige kenmerken van je uiterlijk? Zie je veel van je omgeving, maar vooral niet jezelf? Een spiegel kan veel antwoorden geven, maar evenzoveel vragen oproepen. Je zou zeggen dat ontwikkelaar Mercury Steam dit principe snapte toen begonnen werd aan Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate. Als je iets de spiegel voorhoudt, moet je er rekening mee houden dat allerlei nieuwe dingen gaan opvallen.
Tweeënhalf jaar geleden wist Mercury Steam dat heel goed. De eerste Lords of Shadow liet zien dat Castlevania uit veel meer bestaat dan alleen de ‘Metroidvania’-formule die na Symphony of the Night domineerde. Lords of Shadow bracht een glanzende herdefinitie van de Castlevania-serie. De game was sfeervol dankzij prachtige muziek en dito omgevingen, kende een uitstekend vechtsysteem waarin timing belangrijker was dan buttonbashen en boven alles was het verhaal verrassend, meeslepend en overtuigend. Mirror of Fate wil eenzelfde enerverende ervaring bieden op de 3DS, maar slaagt daar slechts ten dele in.
Het vreemde is dat Mirror of Fate faalt waarin Lords of Shadow excelleerde: het verhaal. De insteek is veelbelovend: je speelt met drie Belmont-generaties (Gabriel, Trevor, Simon) en ontdekt hoe de bloedvete tussen de Belmont-familie en Dracula is ontstaan. Het is de bedoeling dat Mirror of Fate daarmee inhaakt op het einde van Lords of Shadow en de brug slaat naar het begin van Lords of Shadow 2. De uitwerking is echter zo oppervlakkig en nietszeggend dat het verhaal van Mirror of Fate amper iets toevoegt aan het diepgaande universum dat in Lords of Shadow is gecreëerd. Er worden vooral losse eindjes uitgewerkt, waardoor een rafelig koord van vier verhaallijnen samenkomt in een conclusie die ongetwijfeld voor Lords of Shadow 2 belangrijk is, maar met de kennis van nu vooral overkomt als nietszeggende opvulling. Als je de game na tien uur op 100% hebt uitgespeeld, blijkt dat de kaarten op precies dezelfde manier op tafel liggen als ze in Lords of Shadow al geschud waren. Gedekt, welteverstaan.
Door de matige uitwerking van het verhaal schiet Mirror of Fate hoe dan ook zijn doel voorbij. De game is gemaakt als pure fanservice, maar het verhaal biedt zo’n magere toevoeging aan het Lords of Shadow-universum dat je als fan van Lords of Shadow honger houdt naar meer verduidelijking en verdieping. Het probleem is dat je met die conclusie Mirror of Fate vooral beoordeelt op wat de game niet doet en niet op wat de game wel biedt. Dat zou Mirror of Fate tekort doen, al was het maar omdat de Castlevania-serie tot aan Lords of Shadow bekend stond om andere aspecten dan geniale verhaalvertelling.
Mirror of Fate is een soort mengelmoes van Lords of Shadow en de Metroidvania-formule en laat die twee gezichten ook telkens zien. Voor de beeldschone beelden en het vloeiende vechtsysteem speelt de game leentjebuur bij Lords of Shadow, terwijl de side-scrolling gameplay vol platformelementen en het verkennen van een groot kasteel inspiratie putten uit de recente handhelddelen (en uiteraard het legendarische Symphony of the Night). Daarmee biedt Mirror of Fate een combinatie van twee manieren om naar Castlevania te kijken, al voelt dat soms wat geforceerd aan.
Zo kun je in alle uithoeken van Dracula’s uitgestrekte kasteel allerlei upgrades vinden, net als in de Metroidvania-delen. Uiteraard zijn niet al die geheimen direct toegankelijk; voor sommige voorwerpen moet je eerst nieuwe vaardigheden verwerven. Helaas heeft het nauwelijks meerwaarde om alle nissen en kieren uit te pluizen, omdat de game via een soepel checkpointsysteem zo vergevingsgezind is dat je de upgrades van levenspunten en magie niet nodig hebt om de eindbazen te verslaan. De enige reden om het hele kasteel uit te kammen en voor de 100%-score te gaan, is een extra eindfilmpje - dat vervolgens weer zo nietszeggend is dat je daar als Lords of Shadow-fan niet zoveel aan hebt.
Nog zo’n voorbeeld van een geforceerd toegevoegd element is het fantastische vechtsysteem van Lords of Shadow, dat perfect geïntegreerd is in Mirror of Fate. Je kunt een breed scala aan vechttechnieken leren, met naar het einde toe zelfs wervelende windstoten en zware zweepzwiepen, maar eigenlijk hoef je ze amper te gebruiken. Waar Lords of Shadow hevig leunde op timing en het blokken van vijandelijke aanvallen, kun je in Mirror of Fate met rechttoe, rechtaan raggen een heel eind komen. Je mag dus wel je best doen om al die mooie moves tevoorschijn te toveren, maar waarom zou je als het niet nodig is?
undefined
undefined
Telkens weer laat Mirror of Fate die twee gezichten zien: er staat iedere keer een kritische kanttekening tegenover een compliment. Zelfs bij de geslaagde rol van 3D. Mirror of Fate ziet er in 3D geweldig uit en verleidt je constant om het 3D-schuifje omhoog te duwen. De gangencomplexen van Dracula’s kasteel zitten boordevol details in de diepte, zoals een geketende geest die sporadisch op de achtergrond zwaarmoedig door het beeld schuifelt en vuurspuwende standbeelden die hun vlammenwerpers op jouw ogen richten. Met dit soort details ademen de omgevingen sfeer en die duistere dampen snuif je het beste op in 3D. Tegelijkertijd merk je dat Mercury Steam alles uit de 3DS perst om de schitterende beelden af te leveren, want de framerate kan de actie niet altijd helemaal bijbenen. Nergens zakt Mirror of Fate door zijn hoeven, maar er zijn toch te vaak momenten dat de actie net niet vlekkeloos over je scherm vloeit.
Eigenlijk doet Mirror of Fate nauwelijks iets verkeerd, maar het doet vooral ook heel weinig bovengemiddeld goed. Alle onderdelen staan in dienst van een verhaal dat zich schuldig maakt aan plichtverzuim. Het is deels Lords of Shadow met een perfect geïntegreerd, diepgaand vechtsysteem, maar dat hoef je nergens in zijn volle glorie te gebruiken. Het is deels Metroidvania, al mis je die exploratiedrang doordat upgrades weinig waarde hebben. Wanneer je Mirror of Fate de spiegel voorhoudt, mist de game vooral een heldere uitwerking van een verzameling goede ideeën. Daarmee biedt de game een vertroebelde visie op de kracht van de Lords of Shadow-formule.
Cijfer: 7½
Pluspunten:
Oerdegelijke gameplay3D creëert diepgang en sfeerGroots kasteel vol geheimen…
Minpunten:
Verhaal vol gemiste kansenFramerate krap voldoende…met als beloning een nietszeggend eindfilmpje
Bron: InsideGamer.nl
