Review: Game-review: 'Dead or Alive 5 review'

Het zal niemand verrassen dat Dead or Alive 5 – zoals alle voorgaande delen – draait om kneiterhard vechten en lekkere dames met een ferme voorgevel. Vergis je niet: deze 3D fighter-reeks wordt al jaren beschouwd als één van de beste in zijn soort. Dat heeft alles te maken met het briljante vechtsysteem en de geweldige animaties die daarbij komen kijken. In dat opzicht maakt Dead or Alive 5 alle verwachtingen waar en wordt er door Team Ninja wederom een nóg beter vechtspel neergezet. Maar (de nieuwe) studiobaas Yosuke Hayashi heeft een duidelijke invloed gehad op alle aspecten van de game, en dat komt deze titel niet ten goede.

Dronken kleuter met alzheimer

Hayashi wilde de Dead or Alive-dames realistischer neerzetten. Hij wilde een game maken voor een volwassen publiek, een game die ons aan het denken kan zetten. Hier heeft hij in elk opzicht gefaald. De game lijkt namelijk pornografischer dan ooit en op geen enkel moment zul je werkelijk meeleven met de strubbelingen van Kasumi, Tina en de andere DOA-meisjes. De boob physics laten de borsten van alle vrouwelijke personages onrealistisch veel stuiteren, als waterbedjes of gelatinetoetjes waar de zwaartekracht nog maar net vat op kan krijgen - terwijl het vorige deel dit wél realistisch in beeld wist te brengen. Het resultaat is op zijn best een komische ergernis te noemen die de vrouwelijke personages objectiveert. Het strookt niet met de emotionele ervaring die Team Ninja neer wilde zetten.

Dat wordt vooral duidelijk wanneer je de verhaalmodus doorloopt. Dit is een reeks van tweeënzeventig gevechten die aan elkaar geknoopt worden door cutscenes waarin de verhaallijn uit de doeken gedaan wordt. Elke missie bevat tevens een optionele bonusopdracht die je iets leert over het vechtsysteem. Emotioneel kun je deze ervaring niet noemen aangezien het verhaal geschreven lijkt door een dronken kleuter met alzheimer. Zogenaamd intense scènes en flauwe pogingen tot humor volgen elkaar direct op waardoor beiden hun effect verliezen, en er wordt onnodig heen en weer gesprongen in de tijd. En wanneer een dialoog enigszins spannend dreigt te worden, verslapt je aandacht omdat de camera focust op de komisch heen-en-weer zwabberende decolletés die met elke lichaamsbeweging meezwiepen alsof iemand ze bespeelt als ‘marionettietjes’. De story mode verwordt tot een soort hilarische Japanse softporno-soap die je op geen enkel moment serieus kan nemen.

Fantastische schaakspellen

Nu staan fighters echter niet bepaald bekend om hun uitmuntende verhaalvertelling, het draait uiteindelijk om de gevechten. Op dat gebied excelleert Dead or Alive 5 en streeft het alle concurrentie voorbij. Dit heeft de serie te danken aan de belachelijk sterke basis die Itagaki (de vorige director van Team Ninja) heeft neergezet, en in het vijfde deel wordt deze basis wederom verbeterd. Na een paar potjes knokken valt het op hoe de combo’s en de animaties beter in elkaar overvloeien. Het maakt de game iets toegankelijker voor spelers die niet vanuit kennis maar instinct opereren.

Het immer ingenieuze countersysteem is daarentegen juist iets moeilijker gemaakt; je moet je counters exact goed timen anders krijg je alsnog een vuist of voet in je gezicht, waar het in voorgaande delen nog wel mogelijk was om op goed geluk een counter uit te voeren. Daarbij is er ook nog de ‘critical burst’ toegevoegd. Dit is een move die je op het juiste moment in je combo kunt implementeren om je tegenstander lam te leggen zodat je nog meer schade kunt berokkenen, tenzij deze gecounterd wordt.

Dat resulteert in fantastische schaakspellen die zich in hoog tempo afspelen. Het bekende ‘rock, paper, scissors’-systeem komt nog beter tot zijn recht door tal van kleine aanpassingen. Zo zijn er meer mogelijkheden om aanvallen volledig te ontwijken en je kunt met sommige grijpaanvallen schoppen of stoten voor zijn. De uitvoering hiervan is wel een precisiewerkje. Een verkeerde counter zorgt ervoor dat je tegenstander iets meer schade doet, en in sommige gevallen betekent dit dat een combo nog verder verlengd kan worden. Experts kunnen een gevecht volledig domineren door veel te trainen en alle personages uit hun hoofd te leren, zoals het hoort. Minder ervaren spelers kunnen op instinct het spel leren begrijpen omdat het vechtsysteem enorm intuïtief is. Het is werkelijk een lekker gevoel wanneer je een perfecte combo opzet, of je tegenstander goed leest en zijn aanval countert. Al met al kun je stellen dat elk gevecht een plezier is om te spelen, al is het maar om de personages in actie te zien.

Vieze kniekousjes en klamme schouders

Deze zien er namelijk prachtig uit. Niet alleen de animaties maar ook de andere grafische aspecten zijn schitterend. Lang haar beweegt correct mee met elke aanval, personages reageren goed op rake klappen, en de gezichten van alle DOA-characters zijn mooier dan ooit. Op sommige momenten lijkt het bijna alsof je naar een CGI-film kijkt. In dit vijfde deel worden personages ook vies en zweterig naarmate het gevecht vordert (opties die je overigens uit kunt zetten). Kijk niet vreemd op wanneer er wat modder- of olievlekken op Kasumi’s kniekousjes zitten na een gevecht. En tijdens haar eindpose is het mogelijk dat haar gezicht klammig aandoet en er wat zweetdruppeltjes van haar lijf stromen. Dit zweet is soms bijzonder realistisch, maar af en toe ook totaal idioot. Het wil nog wel eens voor komen dat zich een vreemd cluster van zweetdruppels op een schouder of bovenarm manifesteert.

undefined

Laf seksisme Itagaki kwam er eerlijk voor uit: hij wilde een vette fighter met aantrekkelijke dames. Hayashi pretendeert hier boven te staan, maar stelt bikinikostuums beschikbaar tegen betaling middels een belachelijk dure collector’s edition en toekomstige DLC (waarschijnlijk). Als je meer naakt wilt zien, moet je vooralsnog betalen. Stay classy, meneer Hayashi.

Maar het concept van personages die vies worden draagt wel bij aan de meer grauwe en realistische sfeer die Team Ninja voor ogen had. Dead or Alive 5 oogt in alle opzichten minder kleurrijk dan de voorgangers. Dat zie je bijvoorbeeld in de omgevingen terug,die interactiever dan ooit zijn; sommige levels storten volledig in waardoor het speelveld een totale transformatie ondergaat. De locaties an sich zijn echter wat grimmiger. Denk aan boorplatformen en andere industriële terreinen, hoewel er ook variatie is in de vorm van bijvoorbeeld een circusarena. Ook in het hoofdmenu wordt minder kleur verwerkt. Dit zijn allemaal aanduidingen van een grauwere stijl die zou passen bij de realistischere aanpak, ware het niet dat de ontwikkelaar deze stijl niet consequent heeft doorgevoerd.

Schizofrene façade

De game weet niet wat het wil. Het is niet realistisch en emotioneel, maar het omarmt de oorspronkelijke sexy sfeer van weleer ook niet volledig. Op het ene moment ben je in een geweldig gevecht verwikkeld, en een moment later kijk je naar een verslagen DOA-dame die in een erotische pose op de grond ligt te kreunen. Itagaki was open en eerlijk over zijn verheerlijking van vrouwen. Het huidige Team Ninja draait eromheen en probeert de boel te verbloemen met een grauwe façade die slechts voor een vreemde cognitieve dissonantie (google die term maar -Red.) zorgt. Het is simpelweg een incongruente aankleding die de inhoud verstoort.

En dat is jammer, want er is genoeg degelijke content die elke vechtfanaat bezig kan houden. Alle gebruikelijke modi (arcade, versus, tag team, time trial en survival) zitten er weer in. Uiteraard kun je ook online het gevecht aangaan en dit werkt over het algemeen soepel, zolang de verbinding met de andere speler niet te slecht is. De trainingsmodus is beter dan ooit met uitgebreide feedback van alle moves en meer trainingsopties dan de meeste spelers nodig hebben. Neem je de tijd om in de oefenmodus te trainen, dan zul je snel genoeg al je vrienden in elkaar beuken.

Maar het is ook goed mogelijk om beter te worden door simpelweg veel tegen elkaar te vechten. En dat is toch waar het om draait met deze game: tegen andere mensen vechten. Andere spelers overtreffen met slimme combo’s en goed getimede counters voelt werkelijk fantastisch en dat is wanneer de game het best tot zijn recht komt. Knokpartijen tegen computergestuurde tegenstanders doen gevoelsmatig niet onder voor gevechten tegen menselijke tegenstanders, het schort alleen aan extra content om dit speelplezier op lange termijn te waarborgen. Als je op zoek bent naar een fighter die je uitsluitend alleen zult spelen, dan moet je misschien toch andere opties in dit genre overwegen.

Dead or Alive 5 is stilistisch schizofreen; het twijfelt tussen het semi-erotische van Itagaki en het semi-realistische van Hayashi. Dit kan bij vlagen enorm storend werken, zeker voor fans van de reeks. Maar de fans kunnen niet om het vijfde deel heen aangezien het zo verdomde lekker speelt. We hebben hier wellicht te maken met het beste 3D vechtsysteem tot op heden, en dat is voor de ware vechtfanaten een aanschaf waard. Dat gedoe met onrealistisch zwabberende tieten en een zogenaamd emotioneel verhaal moet je dan maar voor lief nemen. Koop dit om online of tegen je vrienden te spelen, dan heb je een vechtspel in de kast liggen waar je een paar jaar mee vooruit kunt.

Cijfer: 8+

Pluspunten:

Briljant vechtsyteemSchitterende character modelsBijzonder goed speelbaar voor beginnersGenoeg diepgang voor de experts

Minpunten:

Achterlijke verhaalmodusInconsistente stijlTe weinig singleplayercontent

Bron: InsideGamer.nl