Review: Game-review: 'Dead Space 3 Review'

Deze Dead Space 3 review is alleen gebaseerd op de singleplayer. Door omstandigheden (gestolen post) hebben we de coöpmodus van Dead Space 3 niet kunnen spelen.

Aan de nachtmerrie van Isaac Clark komt maar geen einde. In twee eerdere games nam hij het al op tegen de monsterlijke Necromorph en dat moet nu maar eens afgelopen zijn. Dead Space 3 brengt je namelijk naar de plek waar het allemaal is begonnen.

Het laat zich raden dat deze plek overloopt van de rochelende en strompelende Necromorph en er is nog steeds maar één manier om met ze af te rekenen. Deze opnieuw tot leven gekomen wezens leggen pas definitief het loodje wanneer je ze ontdoet van hun ledenmaten. Met veel precisie de armen, benen en andere tentakels van deze monsters eraf schieten is van groot belang om zelf te overleven.

Headshots en ledenmaten

Nieuwe vijanden zijn deze keer leden van de Unitology-kerk, die Isaac in al hun religieus fanatisme willen tegenhouden. Deze lui zijn er heilig van overtuigd dat de Necromorph de logische volgende stap in de menselijke evolutie is. Voor het eerst in de serie wordt er ook terug op je geschoten en dat is eigenlijk niet iets om enthousiast van te worden. De soldaten zijn dikwijls behoorlijk dom en tegen ze vechten is simpelweg niet leuk.

Het zijn nog steeds de Necromorph die het meeste van Isaac’s aandacht vragen. Er valt helaas ook genoeg aan te merken over de gevechten met deze ondode mutanten. Dead Space 3 heeft nogal vaak de neiging om dezelfde situatie tot in het oneindige te recreëren. Isaac loopt een ruimte binnen, na een paar stappen springen er Necromorph uit ieder rooster en ventilatieschacht en heb je ze eindelijk allemaal ontleed, mag je door naar de volgende ruimte. Daar is het weer precies hetzelfde riedeltje.

Als je heel kritisch naar de vorige delen kijkt, zou je die games op dezelfde manier kunnen omschrijven. Maar de vijanden in Dead Space 3 zijn stukken agressiever. Ze komen constant op je afgerend en zitten vrijwel meteen bovenop je. Dit zorgt ervoor dat ieder wezen, hoe verschillend ze er ook uitzien, eigenlijk hetzelfde voelt om tegen te vechten.

Werkbank

Het is jammer dat de gevechten niet even spannend zijn als in de eerdere delen, want het wapenarsenaal is deze keer groter dan ooit. Wapens koop je niet meer in een kiosk, maar stel je zelf samen uit allerlei onderdelen die je tijdens het spelen bij elkaar sprokkelt. Een vlammenwerper die ook als shotgun functioneert en een machinegeweer met aan de onderkant een sniper bevestigd, het kan allemaal en nog een stuk gekker dan dat.

Een kleine smet op dit verder leuke systeem is de iets te nadrukkelijke aanwezigheid van microtransacties. ‘Net niet genoeg grondstoffen om een nieuw onderdeel te maken? Koop gewoon complete wapens door een paar euro extra uit te geven!’ Op deze manieren bedelen voor geld is misschien nog acceptabel voor een game van 89 cent, maar Dead Space 3 ligt toch echt voor 50 euro in de winkels. Het is niet eens nodig om je in deze vieze handel te dompelen; je vindt genoeg grondstoffen en onderdelen en de kans is klein dat twee spelers dus met exact hetzelfde wapen eindigen.

Wie is Carver?

Ook nieuw zijn een boel nieuwe personages en vertakkingen van het verhaal. Het hoofdverhaal is goed te volgen, maar niet iedere toevoeging is even goed geslaagd. De liefdesdriehoek komt bijvoorbeeld nauwelijks uit de verf en het ‘gezicht’ van de Unitology-kerk, Jacob Danik, voelt als een wel heel erg clichématige Britssprekende schurk. De moeilijkst te verhappen toevoeging is de aanwezigheid van de soldaat John Carver, het personage die de tweede speler in de coöp onder de knoppen neemt.

Wanneer je Dead Space 3 alleen doorloopt, speelt Carver een kleine rol en wordt zijn personage nauwelijks uitgewerkt. Het verhaal kent hierdoor wat rare gaten. Carver duikt bijvoorbeeld op in tussenfilmpjes en hij bemoeit zich met allerlei zaken terwijl je nauwelijks een idee hebt wie hij precies is. Zonder enige redenen duikt hij bovendien op de meest onbereikbare plekken op, terwijl jij als Isaac je met pijn en moeite hiernaartoe hebt weten te vechten. Kon je je door simpele toevoegingen, zoals het menu dat als hologram uit Isaac’s pak komt, nog helemaal verliezen in de wereld van Dead Space? Deze keer word je er door onlogische momenten, zoals Carver’s plotselinge verschijningen, compleet uitgetrokken.

(Anti)-sfeer

Er zijn gelukkig nog wel een aantal dingen die Dead Space wel goed blijft doen. Met name de eerste paar uur, die zich grotendeels afspelen in verlaten ruimteschepen, zijn minstens zo sterk en sfeervol als de vorige delen. De besturing is daarnaast soepeler dan voorheen en kleine toevoegingen, zoals de mogelijkheid om te rollen en te bukken, maken de vele gevechten ietsje dragelijker. De momenten waarop je gewichtloos door de ruimte zweeft en gigantische machines uit elkaar trekt of in elkaar zet, zijn bovendien weer even indrukwekkend.

Ze zijn wel duidelijk minder aanwezig in dit deel, en de bombastische muziek en het spektakel voelen op sommige momenten eigenlijk een beetje ongepast. Echt eng wil de game overigens nooit worden. Zodra je een rooster of opening ziet, weet je eigenlijk al dat er Necromorph uit komen duikelen en is enige vorm van spanning ver te zoeken.

Dat gebrek aan angst wordt op normal een dikke 12 uur voortgezet. Op bepaalde momenten voelt de game dan ook behoorlijk opgerekt aan. Was het spel een stukje korter dan was Dead Space 3 misschien constanter leuk om te spelen geweest. Zo zijn er zijmissies die in het begin van de game met korte verhalen komen, maar halverwege veranderen in inspiratieloze herhalingen van dezelfde gangen volgepropt met vijanden. Alsof vanaf dat moment ineens geen moeite meer gestoken is in dit deel van de game.

Deze game is getest op de PlayStation 3

Dead Space 3 kent momenten waarop de game net zo sfeervol en spannend is als zijn voorganger. Ook enkele nieuwe toevoegingen, zoals het zelf in elkaar zetten van wapens, zijn leuk. Maar voor het merendeel valt er heel wat te zeiken. De saaie menselijke vijanden, de eentonige aanvaringen met de Necromorph, het feit dat het verhaal op zijn best slapjes is en het gegeven dat de game wel heel kunstmatig opgerekt is, maken dit een einde van de trilogie dat niet eens in de schaduw mag staan van zijn voorgangers.

Cijfer: 6½

Pluspunten:

Zelf wapens makenDoor ruimte zweven nog steeds tof

Minpunten:

Verhaal met gatenVoelt erg opgerektEentonige en voorspelbare gevechtenGebedel microtransacties

Bron: InsideGamer.nl