Review: Game-review: 'Hell Yeah! Wrath of the Dead Rabbit'

Er is niet veel in Hell Yeah! Wrath of the Dead Rabbit dat valt te omschrijven als voor de hand liggend of logisch. In dit spel speel je bijvoorbeeld als een ondood konijn met de naam Ash. Ash is niet alleen het overblijfsel van een konijn, hij is ook de huidige heerser van de hel. Wanneer er beschamende foto’s van hem uitlekken op het ‘’hellternet’’ (het internet van de onderwereld) trekt hij er op uit om ieder wezen of monster dat deze foto’s heeft gezien een kopje kleiner te maken. Deze, in totaal 101, verschillende demonische viespeuken houden zich schuil in een uitbundige, kleurrijke en ronduit bizarre versie van de hel.

Creatief opruimen

Die 101 monsters moeten op de meest creatieve manieren opgeruimd worden. Ash mag dan bestaan uit het skelet van een konijn met een cape, hij staat aardig zijn mannetje als 2D-platformheld. Dat is vooral te danken aan zijn voertuig dat nog het beste te omschrijven is als een mechanische ‘jetpackwiel’. Met dit apparaat worden extra hoge sprongen gemaakt, kan er dwars door muren heen geboord worden en het is ook mogelijk om verschillende wapens zoals machinegeweren, vlammenwerpers en raketwerpers op dit voertuig aan te sluiten.

Met zoveel rare mogelijkheden en situaties is Hell Yeah! ook een game die hard zijn best doet om zo gevarieerd mogelijk te zijn. De 101 aanwezige monsters zien er niet alleen verschillend uit, ze moeten ook op verschillende manieren verslagen worden. De ene keer kan je ze meteen aan stukken schieten of snijden, de andere keer moet je ze in een val lokken door bijvoorbeeld een blok op ze te laten te vallen. Is een monster verslagen dan krijg je een WarioWare-achtige minigame voor je kiezen. Kauw een stuk kaas fijn, druk snel de juiste knoppencombinatie in of wijs snel de konijnenoren aan tussen de dinosauruseieren. Win je zo’n minigame, dan word je getrakteerd op een spectaculaire animatie waarin je slachtoffer genadeloos wordt afgemaakt.

Verslagen monsters duiken vervolgens op in het hart van een speciaal eiland waar je ze vanuit het hoofdmenu aan het werk kan zetten. Met behulp van een paar menuutjes laat je ze zwoegen in een mijn voor nieuwe items. Met hetzelfde gemak zet je ze aan het werk in de keuken van het eiland waar ze, speciaal voor jou, eten klaarmaken voor wat extra levenskracht tijdens het platformen. Monsters die ontevreden zijn met hun nieuwe werk als slaaf kunnen even afkoelen in de gevangenis om vervolgens weer aan het werk gezet te worden. Echt noodzakelijk is de hulp die je van het eiland krijgt niet, maar het is een grappige manier om alle vreemde monsters nog eens voorbij te zien komen.

Ieder een eigen verhaal

Ieder wezen die Ash afmaakt heeft namelijk zijn eigen verhaal. De meest monsterlijke gedrochten hebben vaak de meest rare naam of achtergrond. Een rode draad is tussen de monsters niet te vinden. Een robotbeer, een paar lippen op benen, een gigantische boombox met armen, zulk soort werk. Het is meligheid dat de klok slaat en daardoor doet Hell Yeah! vooral denken aan platformhelden uit een vervlogen tijd. Denk aan personages zoals Earthworm Jim en Boogerman. Mario van de troon stoten deden ze niet, maar dat wisten ze goed te maken met veel humor en zelfbewustheid. Hell Yeah! verdrinkt dan ook bijna in de verwijzingen. Duck Hunt, Guitar Hero en Sonic komen onder andere voorbij terwijl er ook verwezen wordt naar Pulp Fiction en het nummer Fuel van Metallica. Het ligt er allemaal heel dik bovenop.

Dat er zoveel tijd en liefde is gestoken in de details zoals de muziek, de rare wezens en propvolle werelden is maar goed ook, want als platformer schiet Hell Yeah best wat tekort. In zijn drang om constant andere ervaringen te bieden zijn er aardig wat zwakke momenten. Wanneer je bijvoorbeeld gedwongen wordt om je jetpack en wapens achter te laten en je niet veel meer bent dan een weerloos en kwetsbaar konijntje is de game verre van leuk omdat je plotseling enorm kwetsbaar bent. Ook wanneer je genoodzaakt wordt om allerlei stunts uit te voeren met het jetpack blinkt de game niet bepaald uit.

Nog vervelender hierbij zijn de besturing en de checkpoints die met name de latere delen van het spel behoorlijk irritant maken. Nadat Ash bijvoorbeeld in een puntige spies is gevallen keer je niet met een volle levensbalk terug bij het dichtstbijzijnde checkpoint. Dit maakt het spel op bepaalde momenten moeilijker dan nodig is. Minstens zo vervelend is de besturing. Om te schieten, springen en tegelijkertijd te richten moet je rechterhand de trigger en de A-knop indrukken terwijl de rechterstick ook een richting ingeduwd moet worden. Je hand moet hierbij een nogal krampachtige houding aannemen waardoor je maar beperkte precisie hebt.

Hell Yeah! Wrath of the Dead Rabbit is gespeeld op de Xbox 360. De game is verkrijgbaar op Steam, Xbox Live Arcade en in de PlayStation Store voor ongeveer 15 euro (afhankelijk van platform)

Compleet gestoorde stijl? Hell Yeah! Besturing die het spelen soms behoorlijk in de weg zit? Hell No! Een flinke dosis bizarre humor? Hell Yeah! Zo nu en dan frustrerende gameplay? Hell No! Meer verwijzingen dan in een gemiddelde aflevering van Family Guy? Hell Yeah! Wrath of the Dead Rabbit barst van de wilde ideeën die lang niet allemaal even goed tot hun recht komen. De delen die wel uit de verf komen zorgen ervoor dat deze game het predicaat ‘’Hell Meh!’’ weet te ontstijgen.

Cijfer: 7½

Pluspunten:

(Prettig) gestoorde stijlMelige humor

Minpunten:

Knullige besturingSlechte checkpoints

Bron: InsideGamer.nl