Review: George Ezra op Rock Werchter 2014
George Ezra: de mens ziet eruit alsof hij na een avondje stappen zou thuiskomen zonder portefeuille en met een paar tanden minder, maar met een goed verhaal om te gaan aangeven bij de politie.
Braafjes, zou je kunnen zeggen. Maar de kerel torst wél een stem van hetzelfde soort eikenhout dat ons grootmoeder zaliger destijds zonder verpinken zou decoreren met een tafelkleedje en een bloemetje: een strottenhoofd dat al een tijdje z’n eigen aanslagbiljet in de bus krijgt, en nog terugkrijgt van de belastingen ook.
Een Cadillac in de keel. ‘Maar’, zo vertrouwde een vriend ons ooit toe op een beschonken avond, ‘je bent niets met een Cadillac als je als je geen garage hebt om hem in te parkeren’. Die vriend had het die avond niet over auto's, maar hij had het wél over George Ezra kunnen hebben, beseften we. Waar het de fijne jongen namelijk nog aan ontbreekt: songs. En dan hebben we het niet over nummers - zo heeft hij er genoeg, zie ook de debuutplaat die hij onlangs nog afleverde – maar over sóngs, nummers die je net zoals zijn stem óók wel zou willen tooien met kleedje en sanseveria.
‘What are you waiting for?’ , vroeg George in opener ‘Blame It On Me’. ‘Op ‘Budapest’’, zagen we u, massaal naar de Klub afgezakt, denken. U zei het niet, want ook op festivals blijft u welopgevoed, maar we zagen het wel in uw smachtende ogen. U zou nog even moeten wachten, want eerst moest Ezra er nog ‘Listen to the Man’ en ‘Drawing Board’ doorjagen. ‘Now I’m going to play a couple of songs on my own’ , klonk het vervolgens. Teken voor zijn band om even op te rotten naar waar ze niet in de weg liepen en in de backstage snel wat groupies te bestijgen. Of niet, natuurlijk - ‘Hey schatje, ik speel in de backing band van George Ezra’: we kunnen ons niet inbeelden dat het een vrijgeleide is tot schaamliplezen. Zelfde geldt trouwens voor de sjofele sandalen aan de voeten van Ezra’s gitarist.
Vreemd ook dat Ezra z’n band zo maar eventjes de coulissen in kan sturen en toch niet op de bek gaat wanneer hij in zijn eentje ‘Benjamin Twine’ en ‘Leaving It up to You’ brengt. Het begeesterde zelfs meer dan wanneer hij z’n kompanen wel weer het podium opriep: van ‘Stand By Your Gun’ bleef weinig meer hangen dan de titel, en ‘Cassy O’’ mag dan wel een aardig meisje zijn, we hoeven ze daarom nog niet aan de borst te drukken. Hoe langer het duurde, hoe meer het publiek het ook op een onbegrensd palaveren zette. Respectvol is anders, jongelui, maar onbegrijpelijk is dan óók weer iets anders.
Maar een optreden op dit namiddaguur duurt drie kwartier, en op het eind winnen de Hongaren: 'Budapest'. De euforie die 45 minuten lang in de koelbox bleef, mocht er plots uit, en plots was u wél massaal opgedaagd om dat jongmens daar vanvoor te zien spelen. Mooi moment, maar wie het daarna wel gezien had - en er waren er wel een paar - miste wél het vuilere, grofbekkende ‘Did You Hear The Rain’: in tegenstelling tot ‘Budapest’ komt het niet op de radio, en weinigen konden het ook echt meezingen, maar het verzekerde ons wel van wat we al drie kwartier lang dachten: ‘plus est en vous, George’. Dat is Frans, en het betekent dat we George, later, met wat meer platen onder de gordel, wel eens willen terugzien.
