Review: Gerrit Krol - Rondo Veneziano
Doctors in de fysica willen ook wel eens mooie borsten zien slingeren, hetzij in fase, hetzij in tegenfase. In 'Rondo Veneziano' (Querido), de zoveelste roman van de oude Nederlandse postmodernist Gerrit Krol, moeten de tepels in kwestie de Sympathie...
Doctors in de fysica willen ook wel eens mooie borsten zien slingeren, hetzij in fase, hetzij in tegenfase. In 'Rondo Veneziano' (Querido), de zoveelste roman van de oude Nederlandse postmodernist Gerrit Krol, moeten de tepels in kwestie de Sympathie van Huyghens illustreren, een natuurkundig fenomeen waarbij de slingers van twee klokken vroeg of laat synchroon gaan lopen. Prof. Dr. Eriksson van de Universiteit van Uppsala put uit zijn rijke ervaring in Zweedse nachtclubs: 'Heel effectief trouwens als ze zijn voorzien van zilveren of gouden dopjes.'
Wanneer in Padua en later in Venetië een bont gezelschap van wetenschappers neerstrijkt voor het Torricelli-colloquium, maakt Krol zich op voor een slordige 250 bladzijden terloopse opmerkingen ('Een vrouw die jokt is een loeder, in principe'), uit de context gerukte beschouwingen ('Want een moslim houdt ervan te sterven') en harde levenslessen ('Een vlieg steekt de mens. Dat zal een muis nooit doen.'). Het is Krol zoals we hem kennen: erudiet, speels, absurd en vergezocht, maar altijd in zeer wendbare zinnen. Niettegenstaande het ernstige, 'moeilijke' imago van de auteur is ook deze laatste roman een aaneenschakeling van special effects, met op elke nieuwe bladzijde een andere compositie van feit, fictie en fucked-up filosofie. Tussen de momenten van hoofdpersoon Pippers romances en de dwaaltochten van zijn bedrogen vriendinnetje Vicky passeren theorieën over het vacuüm en vragen als 'waar is God?', 'hoeveel openingen heeft het menselijk lichaam?' en 'wat als de mens was uitgerust met een flinke staart?'
Meeslepend kan je 'Rondo Veneziano' niet noemen, maar dat was ongetwijfeld ook niet de bedoeling. De donkere achterkant van zoveel nutteloze kennis, intertekstuele referenties en loze conversaties wordt gevormd door de leegte van het reeds genoemde vacuüm, dat best wel eens een beeld voor het ondermaanse zou kunnen zijn. Zoveel afwezigheid komt als een luchtbel aan de oppervlakte in de liefdespassages vol ontrouw, vluchtigheid en toch ook weer liefde. 'De tocht der eenzamen, door de eeuwen heen', zo oreert een van de Prof. Dr.'s op het congres, 'is romantisch en adembenemend.' Vicky, elders: 'Ja, geef er maar een mooie poëtische draai aan. Je wordt ouder, jongen!' 'Rondo Veneziano' houdt je bezig.