Review: Ghost in the Shell 2: Innocence
Het gebeurt niet vaak, maar sinds vorige week kunt u in de Belgische bioscopen nog eens een echte originele anime gaan bekijken. Voor de beginners: een anime is een voor een volwassen publiek bedoelde animatiefilm uit Japan. Animes - niet te verwarre...
Het gebeurt niet vaak, maar sinds vorige week kunt u in de Belgische bioscopen nog eens een echte originele anime gaan bekijken. Voor de beginners: een anime is een voor een volwassen publiek bedoelde animatiefilm uit Japan. Animes - niet te verwarren met hun comic book-tegenhangers, de manga's! - zijn vaak heel gewelddadig en vertonen doorgaans een hang naar het occulte. In Japan zijn ze al heel lang waanzinnig populair en sinds enkele jaren sijpelt het genre ook binnen in onze Westerse cultuur: zo verwerkte Tarantino een stukje anime in 'Kill Bill' en won 'Spirited Away' in 2003 de oscar voor beste animatiefilm. 'Ghost in the Shell 2: Innocence' van anime-grootmeester Mamoru Oshii is - u had het al geraden - het vervolg op het uit 1995 daterende 'Ghost in the Shell', één van de mijlpalen in het genre ('Ghost in the Shell' was de allereerste anime die in Cannes mocht meedingen naar de Gouden Palm). 'Innocence' neemt u net als zijn voorganger mee naar een futuristische wereld die wordt bevolkt door losgeslagen cyborgs, sexaroids, halfrobots, gynoids, en cyberspace-geesten. 'Innocence' ademt een hypnotiserende atmosfeer uit, maar de film lijdt jammer genoeg aan hetzelfde euvel als 'The Matrix Reloaded': de plot kreunt onder een topzwaar metafysisch programma en de personages drukken zich uitsluitend uit in wazige filosofische citaten (vraagje: waarom moeten films die zich in virtuele realiteiten afspelen altijd zo verdomd pompeus en ingewikkeld zijn?). Het maakt van 'Innocence' een vrijwel onverteerbare, loodzware, ondoordringbare brok cyberpunk-cinema. Wat overblijft is de schitterende animatie, de oogverblindende kleurenpracht, hier en daar een geniale vondst (de seksrobot die zichzelf openrukt!), en de wondermooie digitale cityscapes die de wolkenkrabbers uit 'Blade Runner' op kartonnen poppenhuizen doen lijken. De ogen mogen smullen, het brein kreunt.
