Review: Ghost Ship
'We klimmen aan boord, lassen de lekken dicht, slepen het schip naar een haven, en strijken een gigantische premie op!' kraait sleepbootkapitein Murphy (Gabriel Byrne) tegen zijn bemanning nadat hij in de mistige Beringzee het sinds 1962 vermiste e...
'We klimmen aan boord, lassen de lekken dicht, slepen het schip naar een haven, en strijken een gigantische premie op!' kraait sleepbootkapitein Murphy (Gabriel Byrne) tegen zijn bemanning nadat hij in de mistige Beringzee het sinds 1962 vermiste en ogenschijnlijk geheel verlaten Italiaanse passagiersschip Antonia Graza heeft teruggevonden. U hoeft geen horrorspecialist te zijn om te voorvoelen dat Murphy veel te vroeg juicht, en jawel hoor: het spookt aan boord van de Antonia Graza, en nog voordat iemand 'Vrouwen en kinderen eerst!' heeft kunnen roepen, loopt het bloed de spuigaten uit. De makers van 'Ghost Ship', een lekker strak en erg goedgemaakt B-filmpje van de bovenste plank, blijven hondstrouw aan de codes van de Amerikaanse griezelfilm (personages die één voor één het hoekje om gaan, deuren die vanzelf dichtslaan, veel gegil en geren), maar daarnaast zijn ze niet vergeten dat een goeie spookschipfilm vooral veel atmosferische geheimzinnigheid nodig heeft. En geheimzinnigheid heeft 'Ghost Ship' in overvloed: samen met de bemanning embarkeert u een groezelige angstdroom die nu en dan voor heerlijke rillingen zorgt. Enkele hoogtepunten: de uitzinnige proloog; de bemanningsleden die, terwijl ze met walkietalkies door het ontzagwekkende schip dwalen, mekaar de stuipen op het lijf jagen maar het eigenlijk in hun broek doen; Gabriel Byrne (wat cool van hem dat hij zijn neus niet ophaalt voor dit soort cinema!) die samen met de kapitein van de Antonia Graza (nou ja, diens geest) een glaasje whisky achteroverslaat; en - dit vooral! - stuurman Greer (Isaiah Washington), die, terwijl een uit het hiernamaals teruggekeerd balorkestje een waterig muzak-nummertje ten beste geeft, in de feestzaal van de Antonia Graza een surrealistische ontmoeting heeft met een zwoele Italiaanse lounge-zangeres: hola, creepy! Op het eind winnen de stompzinnige actie en de bloederige gore het weer van de onheilspellende spanning, maar voor één keer maken we ons daar niet druk over. Sla ons dood, maar wij zijn dol op dit soort stijlvolle griezelfilmpjes. In de zalen vanaf 1 januari 2003!
