Review: Girls op Pukkelpop 2010 (Chateau)
's Werelds meest ongooglebare band, die eerder dit jaar verbaasde met een al even ongooglebare straffe debuutcd, nam revanche voor hun wat rommelige, vermoeide concert in de Botanique eerder dit jaar. Precies waar we op zaten te wachten!
Het optreden
Op geen enkel moment klonk Girls vanavond als een band met een écht-wel-NSFW-video waarin schlongs als microfoons dienstdoen, en met een songbook dat 's nachts op speed en pillen bij elkaar geschreven werd. De goedgemutste opper-Girl Christopher Owens en zijn kwartet kompanen trapten rustig af met Laura', lieten de magische Be My Baby'-beat van Phil Spector door de Chateau echoën in Ghost Mouth', en deden Summertime' oplichten met een ragfijne ijle passage. Sporen surfpop en fifties-rock'n'roll van gouwe ouwen als Buddy Holly en Roy Orbison weergalmenden subtiel doorheen hun songs en lieten volop ruimte voor Owens' hart-op-de-tong teksten over weggelopen lieven en ontspoorde feestjes. Er kringelde zowaar herkenningsapplaus op toen de band een gloedvolle versie inzette van single Lust For Life', en die meteen gevolgd werd door de song-waarmee-het-allemaal-begon: Hellhole Ratrace' toonde zich een paar minuten lang uiterst breekbaar, maar werd tergend langzaam opgeslokt door een storm van prikkelende feedback-ruis en vloeide ten slotte naadloos over in die andere toptrack van hen, Morning Light': Sonic Youth in een perfect zittende shoegaze-cardigan.
Hoogtepunt
De driedubbele uppercut Lust for Life' / Hellhole Ratrace' / Morning Light', dat spreekt.
Quote
Christopher Owens was blij dat we er waren. Meer kwam er niet uit.
