Review: Gomez op Rock Werchter 2010 (Pyramid Marquee)

'GODMILJÁÁÁÁR!' Neemt u het ons niet kwalijk: toen we van onze bloghut naar de Marquee sloften, waar het Britse Gomez op ons stond te wachten, hebben we - hippe vogels die we zijn - halt gehouden in de Humo-stand om er op onze smartphone wat Kabouter Wesley-filmpjes te bekijken. Gevolg: ei zo na te laat op de afspraak.

Het optreden

There's nothing worse than being ordinary,' klonk het bij monde van de bevallige Mena Suvari in American Beauty'. We hebben dat steeds in twijfel getrokken, maar na vandaag moeten we haar gelijk geven: de heren van Gomez - stuk voor stuk brave jongens, it shows - hebben live geen al te sterke reputatie en al snel werd duidelijk dat de heren daar ook vandaag geen verandering in zouden brengen: op geen enkel moment hadden wij het gevoel dat het vijftal zijn eigen doordeweeksheid zou doorbreken en zijn aanwezigheid níet enkel te danken had aan het grote Pearl Jam, dat vanavond aantreedt op de Main Stage (en voor wie Gomez het voorprogramma verzorgt).

Vreemd, want Gomez - in 1998 nog winnaar van de prestigieuze Mercury Prize voor hun debuutplaat Bring It On' - heeft nochtans geen slechte songs: het gezapige Little Pieces' bracht ons lichtjes in vervoering en op Airstream Driver' stonden wij zowaar zelf mee te wiegen. Toen het er in How We Operate' even op leek dat ze eindelijk hun zelf gecreëerde middelmatigheid gingen overstijgen, waren wij verrukt, tot we doorhadden dat het hun laatste nummer zou zijn. Wel ja, het geeft ons weer wat tijd om Wesley-filmpjes te bekijken.

Hoogtepunt

How We Operate', het slotnummer uit hun gelijknamige plaat uit 2006, stak er lichtjes bovenuit, maar om het een echt hoogtepunt noemen?

Quote

Hello Friends, How are you doing? It's been a fucking long time' (De heren van Gomez hadden bij het betreden van het podium snel in de smiezen dat het niet de jonge garde, maar de thirtysomethings waren voor wie ze zouden spelen.