Review: Good Charlotte op Pukkelpop 2016 (Main Stage)

Als dat de goeie Charlotte was, laat de slechte dan maar zitten.

'Noem het geen comeback, want zo indrukwekkend was het nu ook weer niet.'

Het zijn moeilijke tijden voor Good Charlotte, en bij uitbreiding voor iedereen die als Benji door het leven moet: Joepie is op sterven na dood, en de harde kern van lezers die de Madden-broers ooit voorzagen van een afzetmarkt voor hun posters is intussen oud genoeg geworden om Flair te lezen. Het gevolg was dat het doelpubliek van Good Charlotte het donderdag te druk had met uit te vlooien 'Wat hij nu écht wil in bed' om ook nog eens op te dagen voor hun concert op Pukkelpop. Hoewel: links en rechts vertoonde nog iemand een glimp van herkenning toen de gebroeders Madden - 'Nét wakker', want hoe gaat dat ook altijd met die dekselse rock-'n-rollers - het podium beklommen, zoveel jaar en minstens evenveel kilo's later. Noem het geen comeback, want zo indrukwekkend was het nu ook weer niet.

Good Charlotte is een restant uit de vroege jaren 2000. Een wonderbaarlijke tijd: de voorspelde millenniumbug en het einde van de wereld waren alsnog uitgebleven, en in de euforie daarrond werd goeie smaak even uit het oog verloren. Kortstondige verwarring, maar wel lang genoeg voor Good Charlotte om er munt uit te slaan. Ondertussen is het 2016, en is het prima om je met nostalgie in te laten. Of we de komst aan Good Charlotte daaraan te danken hadden, weten we niet. Het had ook hun nieuwe plaat kunnen zijn.

De bassist van Good Charlotte had een Sonic Youth-shirt aangetrokken, en ergens halfweg lanceerden ze een nummer dat 'My Bloody Valentine' heette. Goeie associaties, maar ze konden dan ook alle hulp gebruiken. 'It's a new day, but it all feels old' vatte Joel Madden de daaropvolgende drie kwartier handig samen in 'The Anthem'. Even later gaf hij ons mee dat Good Charlotte dit jaar twintig jaar bestaat, wat betekent dat de band anno 2016 records breekt met wat de langste puberteit moet zijn sinds mensenheugenis. Maar geslachtsrijp zijn is ook maar dat. Nee, dan liever Young and Hopeless - ook als je richting de veertig gaat. Zouden ze bij Good Charlotte nog altijd denken dat ze punk maken? Wat ze speelden, rammelde vaak wel degelijk. Maar dat lag meer aan de uitvoering dan dat ze er een statement mee wilden maken.

Je hoopte ergens dat ze het niet zouden doen, maar toch trapten ze erin: Good Charlotte eindigde met 'Lifestyles of the Rich and the Famous', waarin ze nog eens herhalen hoe boos ze wel niet zijn op iedereen die geld én roem heeft én succes bij de vrouwtjes. Benji en Joel: de eerste is getrouwd met Cameron Diaz, de tweede is de echtgenoot van Nicole Richie en jurylid bij 'The Voice Australië'.

Volgend jaar zouden ze er wéér zijn, beloofden ze. Tenzij de wereld vergaat natuurlijk, of een boosaardig computervirus er alsnog een stokje voor steekt.