Review: Goodbye, Lenin!
Dit, beste vrienden, is wat wij een typische fleemfilm zouden willen noemen: een film die zó hard zijn best doet om de toeschouwers te behagen en zó nadrukkelijk de stroopkwast hanteert dat het pijn begint te doen. De soundtrack is niet toe...
Dit, beste vrienden, is wat wij een typische fleemfilm zouden willen noemen: een film die zó hard zijn best doet om de toeschouwers te behagen en zó nadrukkelijk de stroopkwast hanteert dat het pijn begint te doen. De soundtrack is niet toevallig van Yann Tiersen, de componist die verantwoordelijk was voor de muziek van de grootste fleemfilm van de afgelopen twintig jaar, 'Amélie Poulain'. Het verhaaltje draait rond een jongen uit Oost-Duitsland die voor zijn uit een coma ontwaakte moeder verborgen wil houden dat de Muur is gevallen en dat Duitsland tegenwoordig in de ban is van Burger King en Coca-Cola. Klinkt leuk, maar de ondraaglijk hoge feelgood-factor van de plot kan toch niet uitwissen dat het hele opzet nogal ongeloofwaardig overkomt, dat de meeste grappen behoorlijk flauw zijn, en dat de personages qua commentaren op de veranderende tijdsgeest niet verder komen dan wat vage gemeenplaatsen ('We lieten ons meevoeren door de stromingen van de tijd'). En zou de beste scène uit de film - een helikopter sleept een beeld van Lenin door de lucht - niet gejat zijn uit 'La Dolce Vita'?
