Review: Grace Jones op Rock Zottegem 2016
Bruce of Grace? Het was een verscheurende keuze, vermits die twee op dezelfde dag in ons hellhole (copyright Donald Trump) optraden. Maar vermits ik Springsteen al 18 keer zag, en Grace Jones pas twee keer, het laatst twintig jaar geleden in Londen, én vermits zij een stuk ouder is en op elk moment kan bezwijken aan het consumeren van wit poeder of de naweeën daarvan, koos ik niet voor The Boss maar voor Miss Jones.
Natuurlijk begon Miss Jones (bijnaam: ‘Zij Die Roadmanagers Een Hartkwaal Bezorgt’) een dik half uur te laat – noblesse oblige. Ze betrad het podium van de tent op Rock Zottegem vlak nadat nog reclame werd getoond voor Café De Platte Batterie en kapsalon Gibelle in Zwalm – daar kwam ze wellicht net vandaan. Ze werd met een cabrio door geïmproviseerde lijfwachten tot vlak naast het podium gereden.
In de context van Zottegem was Grace Jones een alien. In de VIP zag je brave mensen die Dana Winner gewend zijn gapen met open mond. Natuurlijk is ‘Rock’ Zottegem net zoals ‘Blues’ Peer tegenwoordig een relatief begrip, en bovendien is Grace Jones haar eigen genre. Ze werd altijd al onderschat, maar noem mij één andere artiest die haar soort unieke cocktail van soul, funk, disco, rock en musichall brengt, op haar unieke manier? Prince heeft nooit met haar gewerkt – zo’n samenwerking was nochthans logisch en zou fascinerend zijn geweest. In de wandelgangen van Paisley Park werd gefluisterd dat Prince weigerde omdat Grace te veel snoof, maar dat deed Prince een tijdlang ook, dus ik vermoed dat het was omdat Grace niet kneedbaar genoeg was. Hààr wil is wet.
Alles was live – niet vanzelfsprekend tegenwoordig, en al helemaal niet voor Miss Jones’ subtiele wall of sound. ‘Nightclubbing’, ‘Williams’ Blood’ (geschreven met Wendy & Lisa van Prince’s Revolution), ‘Pull up to the bumper’ ('…in your long black limousine’ – een seksuele metafoor die kan tellen), ‘Private Life’, ‘La vie en rose’, ‘My Jamaican Guy’, ‘Walking in the rain’ en ‘Libertango’, ze klonken allemaal perfect. Die laatste song, ‘I’ve seen that face before’, is de enige smet op haar blazoen: de componist van het origineel, de briljante Astor Piazolla, kloeg jarenlang dat hij voor die bewerking geen cent had ontvangen. Shame on you, Grace. Al vermoed ik dat Grace toen zelf te stoned was om te merken dat haar entourage met het geld ging lopen.
‘Are you ready to be slaves?,’ riep Grace, tijdens een van haar backstage uitgebraakte monologen – ze bleef praten terwijl ze zich omkleedde, tussen vrijwel elke twee songs in. Vaak waren dat onsamenhangende monologen, en in verschillende talen, want Miss Jones kon maar niet beslissen ‘what kind of language you guys speak here’. ‘Slave to the Rhythm’ was het gepaste orgelpunt en ook nu bleef Grace 8 minuten lang feilloos hoolahoopen terwijl ze geen noot miste. Probeer het en faal. En probeer het nu nog eens als je zeventig bent! Overigens: die geweldige voice-over (‘Ladies and gentlemen… miss Grace Jones – Slave to the Rhythm’) is van Ian McShane, van het briljante ‘Deadwood’. Hij werd door producer Trevor Horn – ook al gruwelijk onderschat – gevraagd op café ‘omdat Orson Welles net was gestorven, dus die kon het niet meer doen’.
Alles aan de show (meer performance dan concert) van la Grace was over the top en op z’n kop, maar nooit bombastisch of potsierlijk. Miss Jones zweert bij de omgekeerde wereld, en dat leverde vaak verfrissende en amusante tafereeltjes op. Een mànnelijke paaldanser, bijvoorbeeld. Al kronkelde Grace zich later ook zelf om die paal – 4 meter lang, om zker te zijn dat àlle mannen in het publiek er een minderwaardigheidscompleks aan over zouden houden. Ze kwam op met een gouden dodenmasker en droeg voor haast elk nummer een andere, extravagante outfit, met vaak spectaculaire hoofddeksels waar studenten van de modeacademie enkel van kunnen dromen. Ze droeg een paardenstaart – niet op haar hoofd maar op haar kont. Haar lijf was beschilderd met tribale motieven, en die bodypaint verhulde amper dat de borsten van deze epoustouflante zeventigjarige (!) anderhalf uur lang bloot waren. Zeker toen ze, paardrijdend op de schouders van een roadie, de voorste rijen binnendeed, want hoe kan je het anders noemen. Al bij al was dit de show van een gesjeesde hogepriesteres, pure voodoo op speed. En dat in lastige omstandigheden want let’s face it, Miss Jones hoort meer thuis in de opera of in het kasteel van Blauwbaard dan in een tent.
Ik heb Bruce niet gemist. Grace is The Boss. Amazing Grace. Lady Gaga? Laat me niet lachen. Grace eats her for breakfast.
