Review: Graham Coxon - The Kiss of Morning

Vier soloplaten heeft het geduurd voor de onlangs ontslagen Blur-gitarist Graham Coxon, Engelands hoogsteigen John Frusciante, zijn draai te pakken had. Op 'The Sky Is Too High' harkte hij een stapel songs bij elkaar die van de gevallen Pink Floyd-en...

Vier soloplaten heeft het geduurd voor de onlangs ontslagen Blur-gitarist Graham Coxon, Engelands hoogsteigen John Frusciante, zijn draai te pakken had. Op 'The Sky Is Too High' harkte hij een stapel songs bij elkaar die van de gevallen Pink Floyd-engel Syd Barrett hadden kunnen zijn, mocht die nóg meer LSD hebben geslikt. 'The Golden D' was een verzameling flauwe afkooksels van Sonic Youth, Dinosaur Jr. en andere idolen. En 'Crow Sit on Blood Tree' was het muzikale equivalent van een kindertekening. We kunnen hem niemand aanraden, maar voor Coxon was het kennelijk de plaat die hij nodig had om zichzelf te vinden. Dat bewijst hij met 'The Kiss of Morning', een popplaat godbetert, en zijn beste en eerste echt goeie totnogtoe.

Als wij zeggen popplaat, bedoelen wij niet dat Coxon zich door een hippe producer in een dure studio van het in zwang zijnde popgeluid heeft laten voorzien, wel dat hij zichzelf heeft gevonden in de simpele maar oerdegelijke format van de popsong. Vrees niet: de brave man stoort zich nog altijd niet aan toonladders, is minder dan ooit tevoren te overtuigen van de voordelen van een tweede of - heiligschennis! - derde take, en vliegt vocaal nog steeds als geen ander uit de bocht. In de opwindendste song van de plaat stoort dat: 'Do What You're Told to' had met een échte zanger anthem-allures kunnen hebben. En 'Song for the Sick' - haast even venijnig ('You're a scum sucking shitty guy / So die Taylor, die!') als Lennons tackle op McCartney in 'How Do You Sleep?' - klinkt als het gebluf van de revolverheld die weet dat hij geen kogels meer in z'n magazijn heeft zitten.

Maar in de andere elf songs op 'The Kiss of Morning' komen Coxons gebrekkige stem de geloofwaardigheid alleen maar ten goede. Veel zon, zee & plezier valt er in zijn songs nog steeds niet te rapen, maar dat was bij pakweg Hank Williams niet anders. 'Bitter Tears', 'Escape Song', 'Mountain of Regret' (countrypop à la The Handsome Family, met briljant slidewerk van BJ Cole), de titels spreken voor zich: not a lot of Be-Bop-A-Lula going on.

Wat 'The Kiss of Morning' vér boven het gemiddelde doet uittorenen is de kwaliteit en de eenvoud van de songs. Drie standaardakkoorden in de juiste volgorde: dat moet volstaan. Of zoals Bud Spencer ooit tegen Chuck Norris zei: waarom zou je de achterwaartse schroeftrap leren als de doffe moker tegen de slaap nog altijd even goed werkt?