Review: Grand Theft - Time Passed on the Switchback

Even dreigde 'Time Passed on the Switchback' van Grand Theft (aka de Antwerpse singer-songwriter Michel Van Montfort) door een slechte werking van de post (de recensie-exemplaren gingen verloren!) tussen de plooien te vallen, maar mooi niet dus: het ...

Even dreigde 'Time Passed on the Switchback' van Grand Theft (aka de Antwerpse singer-songwriter Michel Van Montfort) door een slechte werking van de post (de recensie-exemplaren gingen verloren!) tussen de plooien te vallen, maar mooi niet dus: het is een veel te fijn plaatje om onbesproken te blijven.

Americana in Vlaanderen? Het kan en het mag, zeker als het zo doorleefd gebracht wordt als op 'Time Passed on the Switchback'. Luister bijvoorbeeld naar de radiovriendelijke opener 'Miss Cameo', of naar 'Pantomine': stekelige folk- en countryrock uit de eerste divisie. Folk? Country? Yep, want naast het geijkte rockinstrumentarium zijn ook mandoline, lap- en pedalsteel, slidegitaar, dobro en mondharmonica nooit ver weg bij Grand Theft. Wij vermoeden dat Van Montfort in zijn collectie minstens een handvol platen heeft staan van (we halen diep adem): Townes Van Zandt, Elliott Murphy, Bob Dylan ('s mans complete oeuvre wellicht), Gram Parsons, Guy Clark, Wilco, Beck én Johnny Cash. Opmerkelijk trouwens hoe dicht Van Montforts stemtimbre bij momenten dat van the man in black benadert - tenminste, toen die nog niet zo craquelé klonk als op zijn laatste paar 'American Recordings'-cd's. En dat Van Montfort ooit aan een koppel Belgische en Nederlandse 'Townes Van Zandt Tribute Concerts' heeft meegewerkt, zal de luisteraar evenmin verbazen. Maar net zogoed klinkt op 'Time Passed on the Switchback' hier en daar een kruisbestuiving met de Antwerp-sien door, en dan doet Grand Theft vaag aan dEUS ('Only a Minute') of Admiral Freebee denken.

Is er niks op 'Time Passed on the Switchback' aan te merken dan? Toch wel. Soms is de melodie niet catchy genoeg om de luisteraar diép te raken, of zit Van Montfort zijn grote voorbeelden wat te dicht op de huid en vergeet hij zijn eigen smoelwerk. Als hij dan ook tekstueel niet uit de Americana-clichés komt, zoals die zeldzame keer op 'Backseat', loopt het écht mis. Want bij highways and byways kunnen wij ons nog wel een nachtelijke E40 voorstellen, maar waar 'Me, I'm in the backseat going south' ons vanuit Antwerpen naartoe moet leiden: we zouden het niet weten. Namur? Neufchâteau? Paris, le Côte d'Azur? Een smet op een voor de rest voortreffelijke cd, zouden wij 'Backseat' evenwel niet durven te noemen.

Admiral Freebee, Durango, Grand Theft: de Schelde is de nieuwe Mississippi. Roll on, big wheel, roll on.