Review: Green Day op Rock Werchter 2010 (Main Stage)

Maar liefst twee en een half uur Green Day was ons aangekondigd: het soort concertlengte dat doorgaans alleen voor de Bruce Springsteens en Metallicas dezer aarde voorbehouden is. Zouden de heren Armstrong, Dirnt en Cool erin slagen het een beetje boeiend te houden?

Het optreden

Twee en een half uur Green Day bleek eerlijk gezegd een beetje des Guten zuviel - een uurtje minder had ook wel gekund - maar met behulp van werkelijk élke truuk van élke foor werd de tijd vakkundig gedood. We bedoelen maar: negentwintig keer werden we aangemaand Wee-Hooo!' of Yoo-Hoo!' te roepen, éénenveertig keer werd ons gevraagd helemaal crazy te gaan en van de 80.000 festivalgangers werden er - schatting van de rijkswacht - 64.362 gevraagd het podium op te komen om nummer mee zingen. Maar verder? Eigenlijk weinig of geen klachten.

Een groep die zowel Always Look On The Bright Side Of Life' als Hey Jude', Satisfaction', Highway To Hell' én dat silly kenwijsje van de Benny Hill Show in zijn show smokkelt heeft onze sympathie, Billie Joe Armstrong weet hoe hij een popsong (zo'n meezingbaar ding met een intro, een strofe en een refrein) in elkaar moet draaien, en qua volksmennerij heeft hij zijn zaakjes voor mekaar. En op de schaarse momenten dat u toch in slaap dreigde te vallen, werd er een vuurwerk ontstoken of een stel wild knallende brandbommen tot ontploffing gebracht. Met punk - nog steeds het label waarmee ze aan de man worden gebracht - had dit zoveel te maken als Plastic Bertrand, met fijn tienerentertainment en lol trappen des te meer. En daar is niks fout mee. Tussen haakjes: enkele tienduizenden tieners die luidkeels de Belgische vlag toejuichen, wat zou Bart De Wever daar van vinden?

Hoogtepunt

Euh, dat stukje Highway To Hell' vonden we eigenlijk toch wel heel leuk. En doe toch ook maar Basket Case'.

Quote

Mijn vrouw is hier. We zijn al zestien jaar al zijn we getrouwd, én we hebben ook al zestien jaar seks.'