Review: Green - White Soul
Rock 'n' roll opnieuw uitvinden : een mooie gedachte, vooral omdat ze even realistisch is als zoeken naar de Steen der Wijzen. Nu zijn er wel groepen die op dat vlak uitstekende pogingen hebben ondernomen : Talking Heads, toen ze nog geen spookfirm...
Rock 'n' roll opnieuw uitvinden : een mooie gedachte, vooral omdat ze even realistisch is als zoeken naar de Steen der Wijzen. Nu zijn er wel groepen die op dat vlak uitstekende pogingen hebben ondernomen : Talking Heads, toen ze nog geen spookfirma waren en David Byrne nog geen musicologisch alibi zocht om de samba te dansen met een Braziliaans stuk. En natuurlijk ook The Pixies : de belangrijkste groep van de nabije toekomst. Op grond van 'White Soul' ben ik geneigd nu ook Green aan dat korte lijstje toe te voegen. Als je op de hoes van deze elpee afgaat, moet je meteen aan een Belgisch groepje denken : schamel zwartwit, in eigen beheer uitgegeven, na lang voorruiten zemen op gevaarlijke kruispunten. Maar bij Green is de hoes veeleer een teken van eenvoud dan van armoe : zij hebben genoeg aan het alfabet van de rock en hun gedachten gaan niet meteen naar wereldliteratuur uit. Met dat alfabet doen zij iets bijzonders : net als je er niet op bedacht bent gooien zij het door elkaar. Eerst meen je een spraakverwarring te horen, en in de volgende seconde hoor je nieuwe woorden. 'She's heaven' is een mooie aanrijding tussen vroege Bowie en vroege Beatles en vooral het geluid van de blikschade blijft je bij ; 'My sister Jane', een prachtig nummer over een heerlijk zusje dat maar niet wil deugen, is fantastische kolereherrie, een vierkant wiel dat niettemin gesmeerd loopt. In 'I don't even need her (now)' werkt men een mooie melodie tegen, en precies in dié wrijving zit de opwinding. 'I'm in love with you' is stormachtige hartstocht voor gitaren vertaald, en niet gehinderd door een te ruime woordenschat. Voor de volledigheid voegt Green er nog wat hysterics + screaming aan toe. 'Give me your hands' is een teken dat ze The Pixies heel goed hebben begrepen : rock 'n' roll is een schreeuw van betekenis.
Soms worden ze rustig: in 'Monique Monique' hoor je Paul McCartney en Ray Davies ideetjes uitwisselen, en in 'I'm not giving up' speelt Lou Reed nog bij The Velvet Underground, zonder dat je moet verzuchten : alwéér een groepje dat door de V.U. is beïnvloed.
'White Soul' is na 'Green' en 'Elaine MacKenzie' de derde elpee van Mark Mosher, Ken Kurson en Jeff Lescher, en een elpeetitel die niet gelogen is. Ik vermoed dat Green kleur zal geven aan de lente, en in afwachting: aan uw snotneus.
