Review: Grey DeLisle - Iron Flowers
Verwacht noch gedacht: dat wij ooit zouden meezingen met 'Bohemian Rhapsody' van de genaamde Freddie Mercury. En toch! Het is gedurfd wat Grey DeLisle op 'Iron Flowers' doet: de meest barokke aller rockklassiekers uitkleden en daar dan nog haar nieuw...
Verwacht noch gedacht: dat wij ooit zouden meezingen met 'Bohemian Rhapsody' van de genaamde Freddie Mercury. En toch! Het is gedurfd wat Grey DeLisle op 'Iron Flowers' doet: de meest barokke aller rockklassiekers uitkleden en daar dan nog haar nieuwe, derde studioplaat mee openen ook. Maar: het werkt. Door haar prangende uitvoering (inclusief weeklagende pedal steel en autoharp) krijgt de tekst tonnen meer dramatiek dan wij er ooit in bevroed hadden, weggemoffeld als-ie was onder dikke lagen Queen-pathos: 'Mama, I just killed a man/Put a gun against his head/Pulled my trigger, now he's dead'. U mag bij DeLisles versie aan de murder ballads van pakweg Johnny Cash denken ('I shot a man in Reno/Just to watch him die' uit 'Folsom Prison Blues' of 'First time I shot her, I shot her in the side/Hard to watch her suffer/But with the second shot she died' uit 'Delia's Gone'). In die country-hoek voelt Grey DeLisle zich trouwens het beste thuis. Al zal ze in de gemiddelde yieeeehaaaaa-club in hartje Texas vaker dan haar lief is een vol blikje Lone Star naar het bevallige hoofd geslingerd krijgen, dunkt ons: in sommige liedjes schemeren haar rockinvloeden nog glorieus door én er zitten meer blues-en-andere-zwarte-ondertonen in dan de conservatieve countryfan geneigd is te pikken. Dat er van die rockinvloeden überhaupt nog sprake is bij DeLisle, mag verbazen: haar drank- en drugsverslaafde, godsdienstfanatieke moeder (ex-zangeres van een Beach Boys-covergroep) dwong de jonge Grey ooit alle profane muziek af te zweren en haar Cure- en Depeche Modeplaatjes te verbranden. (Goeie smaak, die moeder!)
Het meest doet Grey DeLisle (voor een goedbelegde boterham spreekt ze stemmetjes in voor animatiefilms: 'Johnny Bravo', 'Everquest', 'Rugrats' en andere) aan Emmylou Harris denken (het bedwelmende 'Who Made You King' noch het titelnummer zouden op de betere Harris-plaat misstaan), aan Dolly Parton ('The Bloody Bucket' en 'Joanna' zijn vintage dikketettenwerk) en, als het wat rauwer en bluesier mag zoals in 'Right Now' of het ironische 'God's Got It', aan de jonge rosse furie Bonnie Raitt. Men kan aan fletsere dames denken. Springt er ook nog uit: het cowpunkerige 'Blueheart'. Wat aan de minkant alleen de slotnummers 'Sweet Little Bluebird' en 'Inside Texas' overlaat, beide té (aan)slepend. 8 op 10? Ruimschoots geslaagd!
