Review: Grouplove op Rock Werchter 2011 (Pyramid Marquee)
Het was aangenaam wakker worden met Grouplove: hun set zorgde voor een instant shot happiness dat ons even deed vergeten dat we vannacht maar een schamele vijf uur geslapen hebben.
Het optreden
Grouplove - het had de titel van een nieuw Snoop Dogg-album kunnen zijn - is zo hip dat ze al op Werchter staan nog voor ze een debuutalbum uit hebben. Dat komt er in september aan, maar de zelfgetitelde EP kon intussen al op serieuze bijval rekenen: volgens NME behoorden ze tot de 'beste nieuwe bands van 2010'. Een zoveelste gekloneerde kloon, of een terecht gehypet indie-groepje?
Kijk eens aan, het laatste! Grouplove kwam op en zag eruit als een jolly bunch of hippies: gitaristen Andrew Wessen en - de overigens zeer appetijtelijke - Christian Zucconi droegen gescheurde jeans, drummer Ryan Rabin had een gestreepte pyjamabroek om de heupen, en zangeres Hannah Hooper - een jonge Florence Welch - fladderde rond in een witte jurk met glinsterende lovertjes. En bassist Sean Gadd is volgens ons de verloren langharige tweelingbroer van Bruno Vanden Broecke. Voor sommige groepen is zo'n kledingkeuze een pose, maar dat gevoel hadden we bij Grouplove niet: het zijn gewoon een bende onbezorgde twintigers die zich oprecht amuseren op het podium.
Dat enthousiasme werkte aanstekelijk: de tot heupwiegen uitnodigende opener 'Don't Say Oh Well' verklaarde de groepsnaam - 'I told my bandmates / They were my soulmates' - maar toch werd het nooit cheesy. Tijdens 'Naked Kids', een nummer over de leuke dingen des levens (wiet smoren en naaktzwemmen), zette Hooper een Venetiaans masker op, maar toch was het nooit over the top. Doorheen de set liep het vijftal dollend over het podium, en u kon het wel smaken: u stond te klappen zonder dat erom gevraagd werd, stond hele flarden tekst mee te zingen en vroeg terecht om meer. Helaas: de lichten floepten onverbiddelijk weer aan. We kunnen van een ontdekking spreken.
Hoogtepunt
De wellicht op verdovende middelen gebaseerde afsluiter 'Colours' - 'So I pull the switch the switch the switch inside my head / And I see black black green and brown brown brown / And blue yellow violent reds' - waarbij de hele band zich rond het drumstel schaarde en elkaar breed grijnzend toekeek. En opener 'Don't Say Oh Well'. Én nieuwe single 'Itchin' On A Photograph'.
Quote
'Thank you so much for having us here at this beautiful festival. It means so much to us.' En nog beleefd ook!
undefined
