Review: Hable Con Ella
Het zat eraan te komen. Sinds 'La Flor de mi Secreto' (1995) is er iets aan het gebeuren met Pedro Almodóvar: het lijkt erop dat hij zijn wilde haren aan het verliezen is, want er viel in zijn jongste films nog maar weinig te merken van de gekte...
Het zat eraan te komen. Sinds 'La Flor de mi Secreto' (1995) is er iets aan het gebeuren met Pedro Almodóvar: het lijkt erop dat hij zijn wilde haren aan het verliezen is, want er viel in zijn jongste films nog maar weinig te merken van de gekte waarop hij zijn reputatie heeft gebouwd. Een goeie evolutie, me dunkt: zijn films beginnen werkelijk hemelse toppen te scheren. 'Hable Con Ella', de opvolger van 'Todo Sobre Mi Madre', is een absoluut hoogtepunt in Pedro's onnavolgbare oeuvre: een sublieme film van een cineast die duidelijk tot volle bloei is gekomen, en die - in zijn mise-en-scène, in zijn acteursregie - een indrukwekkende maturiteit heeft bereikt. Eén ding is bij het oude gebleven: Almodóvar brengt met 'Hable Con Ella' alweer een magnifieke ode aan het raadsel Vrouw. Marco (Darío Grandinetti) en Benigno (Javier Cámara) bevinden zich allebei in een hoogst merkwaardige situatie: ze hebben allebei de ware liefde gevonden, en toch ook weer niet, want beide dames - de ene een danseres, de andere een stierenvechtster - liggen in een coma (Benigno: 'Het brein van de vrouw is een mysterie; in een coma nog meer dan anders.') De oude Almodovar zou rond deze vreemde situatie wellicht een uitzinnige komedie hebben gesponnen, maar de nieuwe Almodovar is uit een totaal ander soort hout gesneden: wat u krijgt zijn géén mekaar doorstekende matadors, géén hysterische vrouwen op de rand van een zenuwinzinking, géén kirrende travestieten aan de rand van het ziekbed, maar een prachtig kabbelend drama dat - op één hilarische zwartwitscène na - zo sober, zo poreus, en zo sereen is dat het wel lijkt alsof Almodóvar onder een soort hypnose stond te regisseren. De fans van het eerste uur zullen allicht schreeuwen dat Pedro een alledaags cineast is geworden, dat 'Hable Con Ella' zo gewoon is, maar dat maakt deze film net zo aangrijpend - die ingehouden droefheid, die teruggedrongen emoties, die discrete weemoed die Almodóvar in de beelden heeft gelegd. Je merkt het ook aan zijn acteursregie: de acteurs spelen het allemaal heel erg sec en laten (op één of twee momenten na) geen bevende kinnen of rollende tranen zien, zoals in het al te sentimentele 'Todo Sobre Mi Madre' - deze keer zijn de bevende kinnen en de tranen voor u. De wereld draait dol, maar Pedro Almodóvar bevindt zich in een staat van genade. Bedankt voor deze film, Pedro.
