Review: Harlem op Pukkelpop 2010 (Chateau)
De line-up voor vandaag was duidelijk: Harlem, Chateau, 13:10 - 13:50. Waarom trok de organisatie er dan om twintig voor twee al de stekker uit? Was er backstage een purist aanwezig die Alan Lomax en Pete Seeger-gewijs de stroomkabels had doorgekapt, omdat hun tweestemmigheid niet vlekkeloos was? Feit is: de groep was kwaad, u was kwaad en wij, wij willen ons geld terug!
Het optreden
Wat een feest! Harlem plukte enkel het alleraanstekelijkste uit hun eerste twee plaatjes, en deed er live nog een forse schep bovenop. Ze hadden er duidelijk veel zin in, en u ook: u stond op dit vroege uur al te shaken dat het een aard had, en op eenvoudig verzoek gingen de handjes in de lucht. Het machtige Gay Human Bones' werd zelfs onthaald op gejuich stonden we toch even van te kijken.
De songs van Harlem zijn schatplichtig aan onze meest gekoesterde sixtiesgroepen, hun energie halen ze bij onze favoriete punkgroepen. Live schakelen ze bovendien nog een versnelling hoger, zodat er nauwelijks tijd was om naar adem te happen geen sinecure als je de hele tijd staat te dansen en zingen.
Wij moesten, als we het zelf niet te druk hadden met dansen, nog het meeste denken aan de prille Beatles - zelfde energie, zelfde (los-vaste) samenzang, en op hun meest geïnspireerde momenten, bijna even hemelse melodieën en stonden al te dagdromen van een uitzinnig Please please me' als toegift. Maar daar was zoals gezegd geen tijd voor. De jongens kregen niet eens de kans meer om hun eigen Be your Baby' te spelen. Een regelrechte schande, dat is het!
Tot slot: een groep waarbij de drummer en gitarist halfweg de set van plaats wisselen, kan tot het einde der tijden op onze sympathie rekenen. We want more!
Hoogtepunt
'Faces', Gay Human Bones', Friendly Ghost', Someday soon': take a pick!
Quote
I'm sorry. Seems like they cut us off'.
