Review: Hart's War
Houdt u van heerlijk oubollige oorlogsfilms? Van hielenklikkende nazi's en saluerende yanks? Van blinkende koppelriemen, stoffige kaki-uniformen, gedeukte legerpetten en zo nu en dan een stevige explosie? Dan bent u bij 'Hart's War' aan het juiste ad...
Houdt u van heerlijk oubollige oorlogsfilms? Van hielenklikkende nazi's en saluerende yanks? Van blinkende koppelriemen, stoffige kaki-uniformen, gedeukte legerpetten en zo nu en dan een stevige explosie? Dan bent u bij 'Hart's War' aan het juiste adres. De met een riante dosis star quality gezegende Ierse acteur Colin Farrell ('Tigerland') speelt Tommy Hart, een jonge, onervaren luitenant die door de nazi's in een hinderlaag wordt gelokt en in een krijgsgevangenenkamp in de Belgische Ardennen belandt. Daar maakt hij kennis met de twee andere protagonisten in dit verhaal: kolonel William A. McNamara (een ingetogen Bruce Willis), die de plak voert over de Amerikaanse krijgsgevangenen, en kolonel Werner Visser (Marcel Iures), de loens voor zich uitkijkende Duitse kampcommandant. In de eerste helft van 'Hart's War' valt er volop te genieten van de bekende oorlogskampclichés: harde britsen, lege gamellen, snerpende nazifluitjes, stampvoetende krijgsgevangenen, en - last but not least - dialogen die rechtstreeks uit 'The Great Escape' en 'Stalag 17' lijken te komen (McNamara: 'U schendt de conventies van Genève!' Visser: 'We zitten hier níet in Genève!'). Heerlijk toch? Maar 'Hart's War' heeft nog heel wat meer in petto. Ongeveer halfweg wordt er in het kamp een racistische moord gepleegd, waarna 'Hart's War' - surprise! - in een soort militair rechtbankdrama verandert, met bijbehorende getuigenverhoren, vlammende confrontaties, en gloedvolle redevoeringen. En intussen wordt er met man en macht aan een tunnel gegraven! Als je er even nuchter over nadenkt is het allemaal volstrekt ongeloofwaardig, maar toch: de onwaarschijnlijke combinatie rechtbankdrama-oorlogsdrama wérkt. En dat hebben we dan vooral te danken aan de scenaristen, die een reeks personages uit hun pen hebben laten vloeien die lang niet zo karikaturaal zijn als ze op het eerste gezicht lijken: zo blijkt McNamara er méér dan één verborgen agenda op na te houden, en zit de gemene Visser na de uurtjes in zijn barak stiekem naar Amerikaanse jazzmuziek te luisteren. Mooimooimooi! In de laatste acte gaan de scenaristen weliswaar hopeloos uit de bocht en rijdt de film zich vast in een reeks onwaarschijnlijke plotwendingen, maar dat 'Hart's War' een hoogst entertainend filmpje is, daar valt niet over te twijfelen. En hou die Colin Farrell in de gaten: die kerel gaat het ver schoppen.
