Review: Heather Nova - Redbird
De carrière van Heather Nova heeft het profiel van een bergrit in de Tour - en als die rit zou eindigen met 'Redbird', ligt de streep niet op Alpe d'Huez. Terwijl het twaalf jaar geleden allemaal zo mooi begonnen was voor de hippiedochter uit Bermud...
De carrière van Heather Nova heeft het profiel van een bergrit in de Tour - en als die rit zou eindigen met 'Redbird', ligt de streep niet op Alpe d'Huez. Terwijl het twaalf jaar geleden allemaal zo mooi begonnen was voor de hippiedochter uit Bermuda. 'Glow Stars' en 'Blow' mag u zich op onze verantwoordelijkheid blindelings aanschaffen, en als we dankzij een radiosamensteller met goede smaak nog eens verrast worden op 'Shaking the Doll' of 'My Fidelity', komen onze nekharen nog altijd zo stevig overeind dat ze als kapstokje kunnen dienen.
Maar het bloemenkind dat in die beginjaren voor dertig toeschouwers een schitterend concert gaf in de VK - ons ticket hangt ingelijst in onze werkkamer - werkt ons de laatste tijd alleen nog maar op de zenuwen met clichématige FM-gitaren en slaapverwekkende ballads. De enige reden waarom wij toch de hand in de lucht staken toen (cp) - wij moeten mijnheer zeggen - tijdens de wekelijkse TTT-vergadering met 'Redbird' stond te zwaaien, was dat la Nova ons twee jaar geleden, toen we het allang niet meer verwachtten, verraste met 'Storm': niet zo goed als haar initiële duo, maar oneindig beter dan bijvoorbeeld het aseptische 'Siren'.
Zoveel enthousiasme sméékt natuurlijk om kastijding - en die hebben we gekregen: erger dan de dissectie van het doodgeboren vogeltje 'Redbird' valt nauwelijks te bedenken. Het dieptepunt is Chris Isaaks klakkeloos nagebauwde 'Wicked Game', maar ook in haar eigen songs valt Nova genadeloos door de mand: opener 'Welcome' deed ons denken aan een gastheer die bij het binnenkomen je hand tot moes knijpt en denkt dat hij grappig is, 'Overturned' is een slecht kladje van Alanis, van 'Mesmerized' werden wij dat allesbehalve, en 'Redbird' is - o wonder der natuur! - een draak. Valt er dan echt niets goeds te vertellen over deze nova Nova? Het door vliegenierster Amelia Earhart geïnspireerde 'I Miss My Sky' en het kwetsbare 'Singing You Through' haalden ons even van boven de closetpot uit, en van 'Done Drifting' (met het begeesterende London Community Gospel Choir) kregen we warempel zelfs kippenvel. A charge zouden wij dan weer eindeloos kunnen citeren uit de tenenkrullende teksten, maar omdat we niet te veel ruimte willen inpikken van artiesten die uw aandacht wél verdienen, beperken we ons tot deze levenswijsheid uit 'The Sun Will Always Rise': 'But as long as you are humble / And you stay true inside / Come what may the sun will always rise'. Leeft Phil Bosmans eigenlijk nog?
(Het concert van Heather Nova op 1 oktober in de Ancienne Belgique is uitverkocht.)
