Review: Henry Rollins op Rock Werchter (Spoken Word)
Voor helden (Henry Rollins zong toen hij nog een broekje was bij hardcorelegende Black Flag, en schuimde in de nineties 's werelds festivalpodia met de ziedende tornado die hij Rollins Band had gedoopt) is het altijd een beetje tricky waardig ouder worden. Maar het moment dat Rollins met zijn grijze crew-cut als een afgetrainde instructeur bij de marines het podium opmarcheerde, wisten we dat we in zijn geval nooit voor een spatje meligheid zouden hoeven te vrezen. Hij stortte zich meteen - en zonder spiekbriefje - in een spoken-word-rollercoaster vol fijne beschouwingen over de stupiditeit van George Bush, geestige tirades tegen de oorlogsindustrie en homofobe republikeinen, en uiterst vermakelijke anecdotes over homo-erotische douanecontroles.
Het optreden
We vermoedden dat de Werchter-organisatie hem nog even wilde opnaaien door vlak voor hij het podium opmarcheerde nog snel even de nieuwste fluff-hitjes van Lady GaGa en Katy Perry door de P.A. te sturen, maar we betwijfelen sterk of Jerommeke Punk daar behoefte aan had. De man is een zelfverklaarde full-time troublemaker, en streeft ernaar om elk jaar more pissed-off' te worden dan het vorige. Wanneer Bush dreigende taal spreekt aan het adres van Iran, boekt hij meteen een vlucht naar Teheran en gaat hij ginder een week lang mensen de hand schudden en voedsel eten dat hij niet kent, gewoon om terug te kunnen komen en op de Amerikaanse podia te kunnen vertellen dat Iran (of Syrië of Libanon of Pakistan) vol jofele knakkers loopt, die niks tegen de doorsnee Amerikaan hebben. Al die stempels van rogue countries in zijn paspoort maken hem niet bijzonder geliefd bij de Amerikaanse douane, wat een paar hilarische verhalen opleverde over avontuurlijke body searches door slechtgetrainde TSA-ambtenaren. Voorlopig staat hij nog altijd geseind in Australië, gewoon omdat iemand in het vliegtuig gezien had dat hij een boek met de titel Jihad aan het lezen was.
Een herrieschopper dus, maar eentje die er niet voor terugschrikt om zichzelf uitgebreid bloot te geven of in de zeik te zetten: de grappigste en meest pakkende minuten in zijn show waren die waarin hij vertelde hoe hij in het huis van de ouders van Fugazi-zanger Ian MacKaye de tranen over zijn wangen voelde lopen op de avond dat Obama won. Of wanneer hij zich liet ontvallen dat hij elk nieuw jaar inleidde met een Coltrane-plaat, of dat hij een keer bijna doodgevroren was in de Sahara omdat niemand hem verteld had dat het daar 's nachts zo fucking koud is.
Tel bij dit alles nog een stuk of wat gevatte zijsprongetjes bij over het huwelijk (trouwen is stom, want leidt gegarandeerd tot een scheiding zodat je al je platen via eBay moet verkopen om de alimentatie te kunnen betalen), de naam van onze munt (The Euro sounds like something you get from the machine next to the condom dispenser'; hij suggereerde de Coltrane' of de Devo' als alternatieven.) en u begrijpt dat we volgend jaar wéér naar Rollins' verhalen gaan luisteren..
Hoogtepunt
Rollins deed het bijna logisch klinken dat we door veel te reizen, onze nieuwsgierigheid te blijven voeden, veel boeken te lezen, hopen nieuwe vriendjes te maken op de festivalwei en zowel Israël als Palestina te bombarderen met Ramones-platen, zowel hongersnood als het broeikaseffect én oorlog weldra de wereld uit zouden kunnen helpen. Straf!
Quote
(de seconde na zijn jaarlijkse rectaal onderzoek bij de huisarts) Rollins: What? No goodnight kiss?' Zijn huisdokter: No. But next time, I'll take you to a movie'.)
