Review: Home - Home
Actrice Chiara Mastroianni en zanger-componist Benjamin Biolay delen naast de sponde sinds kort ook de werkkamer, en getuige 'Home' is dat geen kwade zet. Misschien toch even voorstellen: Biolay is dankzij 'Rose Kennedy' en 'Negatif' een ster in Fran...
Actrice Chiara Mastroianni en zanger-componist Benjamin Biolay delen naast de sponde sinds kort ook de werkkamer, en getuige 'Home' is dat geen kwade zet. Misschien toch even voorstellen: Biolay is dankzij 'Rose Kennedy' en 'Negatif' een ster in Frankrijk, en Chiara Mastroianni - het godenkind van Marcello en Catherine Deneuve - is het levende bewijs dat naast schoonheid ook talent erfelijk is: op 'Home' etaleert ze geen wereldstem, maar wie graag mag luisteren naar lichtjes hese, in langoureus Frans zingende dames (denk aan Jane Birkin of Carla Bruni, en behéérs u) is hier aan het goeie adres.
Zo weelderig Biolays soloplaten soms gearrangeerd zijn, zo sober klinkt 'Home'. Wie de stemmen wegdenkt, zou zweren dat hier een Amerikaans rootsbandje aan het werk is: americana ('Tête à claques', 'A House Is Not a Home', niet te verwarren met de bijna gelijknamige Burt Bacharach-song), akoestische bluesrock ('Mobil Home') of fluisterfolk ('L'Arizona', 'Douce comme l'eau'). Enig buitenbeentje is 'Dance Rock 'n' Roll': Yo La Tengo-pop met een Beach Boys-staartje. Biolay, die Mastroianni aan een paar teksten heeft laten meeschrijven, documenteert op 'Home' bloei en verval van een relatie - de twee echtelieden staan niet voor niets als duellerende kemphanen op de hoes - maar om dat verhaal te reconstrueren, moet je wel wat puzzelen: de songs staan niet in (chrono-)logische volgorde. Gelukkig mag er ook gelachen worden, met 'L'apologie' bijvoorbeeld, een hupse ode aan de joint, of met 'She's My Baby', waarin Biolay bed- ('When she wears my shirt/ Life is way too short') en keukengeheimen ('She's cookin' fine/Berries basel rosemary and thyme') verklapt.
Aangenaam plaatje? Aangenaam plaatje.
