Review: Hulk, The

Ook wij keken eind de jaren zeventig weleens naar 'De Hulk', de intussen tot pure cult verheven televisieserie met het onnavolgbare duo Bill Bixby/Lou Ferrigno. Ha! Die momenten waarop de graatmagere Bixby verstarde en - in een reeks hilarische close...

Ook wij keken eind de jaren zeventig weleens naar 'De Hulk', de intussen tot pure cult verheven televisieserie met het onnavolgbare duo Bill Bixby/Lou Ferrigno. Ha! Die momenten waarop de graatmagere Bixby verstarde en - in een reeks hilarische close-ups van scheurende hemdsboorden en met een dreigend ta-ta-taaa-ta! op de geluidsband - in Mister America Ferrigno veranderde! Dát was nog eens televisie! De tijden zijn veranderd sindsdien: Bill Bixby is dood van prostaatkanker, Lou Ferrigno is tegenwoordig potdoof, en wij proberen krampachtig een dreigende midlifecrisis af te wenden. En de Hulk? Die is - sign o' the times - in de filmversie van Ang Lee van kop tot teen digitaal geworden. De vrees dat hij er meer als Shrek dan als de Hulk zou uitzien, blijkt evenwel totaal ongegrond - de digitale Hulk oogt behoorlijk realistisch - maar meer goeds valt er over deze prent helaas niet te vertellen: 'The Hulk' is een oeverloos trage, loodzware en totaal humorloze film die té hard zijn best doet om de personages te verklaren - verdrongen herinneringen, emotionele trauma's en freudiaanse motieven à gogo - en té weinig pure fun in de aanbieding heeft. Het lijkt erop dat Ang Lee het originele stripverhaal een beetje te serieus heeft genomen. Oké, het pleit voor de regisseur dat hij 'The Hulk' wat meer diepgang heeft proberen te geven dan al die andere comic book-verfilmingen die we de laatste jaren geserveerd hebben gekregen, maar dat wil nog niet zeggen dat je de Hulk ineens moet gaan behandelen als een personage uit een roman van Jane Austen. Ook de experimenteel aandoende visuele aanpak doet regelmatig de wenkbrauwen fronsen: de talloze jump cuts en split screens - waarmee Lee het comic book-gevoel naar het scherm hoopte te vertalen - halen het ritme uit de film, en sommige effecten ogen ronduit ridicuul: wanneer Bruce Banner in de Hulk verandert zien we geen scheurende hemdsboorden of zwellende bicepsen maar - hou u vast - psychedelische beelden van reptielen, kikkerogen, en exploderende atoombommen. Weird! Pas wanneer Lee de psychologische tralala even aan de kant schuift en de Hulk in de woestijn met tanks mag gaan zwieren (krék Jerommeke!), komt de film eindelijk een beetje los en spettert de fun alle kanten uit, maar alles bij mekaar hadden we toch wat meer ta-ta-taaa-ta!-momenten willen zien. O ja: wanneer de Hulk weer ineenkrimpt, krimpt z'n broekje braafjes mee!