Review: I Am Kloot - I Am Kloot

Met uitzondering van die korte periode dat The Happy Mondays en The Stones Roses er het hoge woord voerden, is Manchester altijd Melancholy City geweest. We moeten nog maar aan Joy Division of The Smiths dénken en we voelen ons meteen al alleen op d...

Met uitzondering van die korte periode dat The Happy Mondays en The Stones Roses er het hoge woord voerden, is Manchester altijd Melancholy City geweest. We moeten nog maar aan Joy Division of The Smiths dénken en we voelen ons meteen al alleen op de wereld, en zelfs de dansmuziek van New Order heeft iets weemoedigs.

En nu is er dus 'I Am Kloot', met twaalf nieuwe herfstsongs om de aderen bij te openen. 'From Your Favourite Sky' is bijvoorbeeld een tranendal waarin u maar beter niet in depressieve toestand gaat wandelen, en van het door een Johnny Marr-gitaartje gedragen 'Cuckoo', de rinkelende kettingen in 'Mermaids', de gitzware ironie van 'Not a Reasonable Man' of de slepende wanhoop van 'Sold as Seen' wordt een mens al evenmin vrolijker.

Maar melancholisch is natuurlijk niet hetzelfde als druilerig of grijs: 'Here for the World' zit zo dicht tegen Crowded House aan dat we voor alle zekerheid het cd-boekje hebben uitgespeld, maar neen, geen Neil Finn te bekennen. De drie Mancunians doen soms erg hard hun best om zonnig, happy en levenslustig te klinken, maar het baat niet, zelfs de jazzy shuffle 'A Strange Arrangement of Colour' of het feeërieke 'Proof' hebben dat donkergrijze randje.

All is well that ends well, behalve natuurlijk in Manchester, waar álles slecht afloopt (zie ook: The Smiths en Joy Division). Terwijl een waldhoorn treurt om gemiste kansen, duwt een strijkkwartet 'The Same Deep Water as Me' naar de schemerzone tussen spijt en woede: een ontroerende afsluiter van een cd vol - maar niet té vol - van droefenis.

'I Am Kloot': niet bepaald klote.