Review: Innocence
Sorry, maar wij begrijpen geen ene snikkel van al die heisa rond Gouden Beer-winnaar 'Intimacy'. Als we het goed hebben begrepen, wil 'Intimacy' ons duidelijk maken dat liefde & lust de mensen vroeg of laat altijd naar een afgrond van wanhoop & jaloe...
Sorry, maar wij begrijpen geen ene snikkel van al die heisa rond Gouden Beer-winnaar 'Intimacy'. Als we het goed hebben begrepen, wil 'Intimacy' ons duidelijk maken dat liefde & lust de mensen vroeg of laat altijd naar een afgrond van wanhoop & jaloezie drijft. So fuckin' what? Dat wisten wij al toen we twaalf waren en het te pakken hadden voor H. met de lange vlechtjes. Neenee, wie écht eens een moedige film wil zien over het fenomeen begeerte, moet dringend naar 'Innocence' van Paul Cox, de man die zich twee jaar geleden onsterfelijk belachelijk maakte met de pokkenfilm 'Damiaan' maar nu heel zachtjes terugslaat met een piepkleine, mooi gloeiende film over een onderwerp dat zelden of nooit in de cinema aan bod komt: krasseknarrenliefde. De gepensioneerde organist en weduwnaar Andreas (Charles Tingwell) ontdekt toevallig dat de dame waar hij een halve eeuw geleden zwaar verliefd op was een eindje verderop woont. Andreas wordt wederom op haar verliefd, maar zijn oude vlam is jammer genoeg getrouwd en net als in 'Intimacy' laait de jaloezie hoog op (zoals in die geweldige scènes waarin de jaloerse echtgenoot, een kwieke tachtiger, zich ontpopt als een heuse stalker). Toegegeven, de flashbacks voegen niets toe aan het verhaal, de droombeelden zijn hilarisch slecht, de mise-en-scène oogt soms onwaarschijnlijk amateuristisch en de film sleept zich voort in een fossielentempo, maar het spel van de drie hoofdacteurs is gewoon prachtig. Cox' zachte en tedere aanpak van het onderwerp blijkt uiteindelijk de enige juiste: 'Innocence' is een film waar je heerlijk intiem mee kunt zijn.
