Review: Isobel Campbell en Mark Lanegan op Cactusfestival 2011
De liefde is een uit de bek meurend monster met kapsones, daar kunnen we het wel over eens zijn. Maar Isobel Campbell en Mark Lanegan durven haar tutoyeren, en hell, dat levert wat hartverkillends en hartverstillends op. Campbell en Lanegan op Cactus: wiegeliedjes voor 16+.
Mark Lanegan
yoghurtje
Could be
lachen
Isobel Campbell
en plein dans le mille
En samen op het Cactuspodium - helaas nog voor het donker - klónk dat. 'We Die And See Beauty Reign' en 'You Won't Let Me Down Again' vormden - net als op 'Hawk', hun recentste plaat - het superieure openingsduo: een scheet ver, en de kippenvelpolitie moest al uitrukken. 'Come Undone' was uitgeteerde soul, 'Honey Child What Can I Do?' majestueuze eenzaamheid.
En toen moest 'Keep Me In Mind, Sweetheart' nog komen (onhoudbaar mooie tristesse), én 'The Circus Is Leaving Town' (als Lanegan 'Dry your eyes' door de microfoon schort, dan lúístert een mens gewoon), én 'Time of the Season' (zorgvuldig getoonzette idylle), én 'Sunrise' (de freule hartveroverend solo). Stuk voor stuk tactiele wiegeliedjes voor 16+ - teder gepriegel op de vierkante centimeter.
Soit: wanneer alles over en uit is, The Fat Lady haar zwanenzang gezongen heeft, en wat overblijft gruis en vuiligheid en eenzaam kwijnen is - dán zijn er Isobel Campbell en Mark Lanegan met hun bakje troost. Must be grateful for that.
Quote
Het tussen hunker, provocatie en krijsend verlangen twijfelende 'Turn me on' dat Campbell ons toehijgde in afsluiter 'Come On Over' - we've got a date, Isobel.
Hoogtepunt
