Review: Jamie Lidell op Pukkelpop 2016 (Marquee)

Een nieuwe Jamie Lidell is opgestaan, en het lijkt wel of ie in een vat uitgekookte tienjarige Michael Jackson is gevallen. De jury is er nog niet helemaal uit of dat als iets goeds gezien moet worden.

Thrice had net voordien in de Shelter de lucht uit onze borstkas gedrukt met een indrukwekkende wall of sound die zelfs spierkweker van beroep Freddy de Kerpel moeiteloos zou vloeren. We hoopten dat Jamie onze longen weer zou vullen met zijn groovende feelgood en ons dansend de nacht in zou sturen. Dat lukte niet helemaal. Deels door onze slechte heup, deels door meneer Lidell en zijn new beginning.

We telden een (goeie!) zevenkoppige band (en dan stond er misschien nog wat volk verstopt in het smoggordijn, moeilijk te zien) en toch klonk het geluid ter hoogte van de PA eerder kaal. De drum was vlak, de piano kwam pas halverwege het vierde nummer helemaal door. Het was ook niet de eerste keer dat we te klagen hadden over 't geluid deze Pukkelpop. Wél kudos voor de trompetist, die lieverd mag ten alle tijden wel eens komen toeteren in onze living.

Meer dan de helft van de setlist bestond uit nieuwe nummers - van de plaat 'Building a Beginning' die 't levenslicht nog moet zien - maar dat leek u niet te deren. U was gekomen om te dansen en u bleek van het consequente type te zijn. De eerste nieuwe, 'How Did I Live', had een abonnement op de whammy-pedaal en was misschien iets te lang aan de waterpijp blijven hangen, maar deed u wel rond elkaar heen glibberen dat het geen naam had.

De 'beats & blieps + een rijkelijk aangebrachte motown-laklaag'-formule waarmee Jamie Lidell zijn strepen verdiende, werd vandaag teruggebracht op enkel de laklaag, inclusief een gladde Jamie in kekke jekker als preacher. 'You're my brother, you're my sister, together we can't lose!' Als één dysfunctionele familie achter wereldvrede, hoera! Hij danste, hij huppelde, hij zong met die mooie, warme soulstem van 'm, hij mende zijn publiek, en bij de titeltrack van zijn nieuwe plaat herhaalde hij zo vaak zijn nieuwe mantra, 'This is a new beginning', dat we stiekem al uitkeken naar het nieuwe einde.

Bij zijn gangmakers als 'Multiply', 'Little Bit of Feel Good' en 'Another Day' mocht de extra percussionist loos gaan op zijn conga's en zat er voor de rest van de band niets anders op dan te proberen bijbenen. Terwijl we meneer Lidell er soms van verdachten aan de spliff gezeten te hebben, leek de congaman stevig aan de speed te zitten. Een combinatie die niet geheel onbevorderlijk was voor de sfeer, zo bleek: u danste een been los. U blij, Jamie blij. En wij? Wij kijken niet suuuuperhard uit naar die nieuwe plaat in oktober.