Review: Jessie Ware (AB, zaterdag 30/03/2013)
Eerlijk is eerlijk: ons ticket voor Jessie Ware lag niet op ons nachtkastje. Door het monopolisme van Adele – en verder ook de opzienbarende lippen van Lana Del Rey en het kleverige ‘Say My Name’ van Florence Welch - waren we tussen al dat zingend oestrogeen little Jessie haast vergeten, en moesten we ons ticket zoeken tussen een stapel verwarmingsfacturen. Were we wrong!
Als het beugel- en acnégehalte in de zaal hoger ligt dan officieel toegestaan is in de AB, dan lonkt het rode pluche van de balkons. Maar of het dan aangenamer luisteren is, zo zittend tussen midlifende mammies en pappies? Don't think so. Wij dus toch maar de massa jonkies in.
Net toen onze gedachten afdwaalden naar óns eerste concert, deed Jessie Ware haar blijde intrede. En kijk, we betrapten onszelf na enkele luttele noten al op een aarzelend knikkende knie, en een vrolijk tappend voetje - met opener ‘Devotion’ beet Miss J live de spits even voortreffelijk af als op haar (enige) plaat. Toen al beseften we: Jessie Ware moet je horen én zien.
Want niemand komt zo goed weg met een streepje blote buik. Geen enkele zangeres combineert de klasse van een popdiva zo achteloos met de frivoliteit van een debutante. En vooral: onze dartele spring-in’t-veld vertróételt haar publiek - niet faux-vleierig maar oprecht. ‘Running away, are you running to me?’ grolde Jessie in crescendo. We denken het wel, lieverd, want ondertussen waren wij al overmeesterd: een coup de foudre.
De vlinders sjeesden niet alleen in ónze onderbuik: in het publiek gingen de meiden aan hun geaardheid twijfelen en knalden de gasten net niet uit hun broek. Maar misschien waren de wel-jong-niet-hetero’s onder de mannen nog het meest verliefd: ‘You’re having such a great night, aren’t you?’ beantwoordde Jessie attent hun kirrende liefdeskreten tijdens het zwoele ‘Sweet Talk’.
Nadat ‘Swan Song’ zo’n beetje het moment was om je af te vragen of je vlug nog een pint zou gaan halen, bracht de sirene haar publiek weer onder hypnose met ‘No to love’ (sexy gitaarriff!) en een cover – eentje die het origineel overtrof. Al moeten we toegeven dat de backing vocals van de Afro-drummer daar voor heel veel tussenzaten. Er is wel meer dat we moeten toegeven - liefde maakt immers blind. Natuurlijk overtrof de cover het oorspronkelijk stuk: het ging om ‘Shine bright like a diamond’ van Rihanna. Waarom koos je niet voor een nummer van één van je idolen (Annie Lennox, Sade, Whitney), Jes? En ook: is het echt nodig dat je zo veel samples gebruikt? Waarom geen drie zwarte mommas van vlees en bloed? Nu zouden we ook nog kunnen opmerken dat het dansbare ‘Running’ naar voren moet in de setlist om het publiek sneller aan het heupwiegen te krijgen, en dat ‘Wildest Moments’ te weinig schwung had, maar wij zijn en blijven vervuld van liefde.
Hoogtepunt?
Het duet ‘Valentine’, of de 'Silent in between song', zoals onze ster in wording dat zo mooi verwoordde. De chemistry tussen de aandoenlijk verlegen drummer en Jessie was heerlijk besmettelijk. Dat dacht het muilende stel naast ons er trouwens ook van.
Dieptepunt?
Het kleurloze ‘Something Inside’ – met luidkeels gezwets en afdwalende blikken in het publiek tot gevolg.
Quote?
‘I love your waffles!’ - Jessie verklapte ons haar vreetbui.
Jessie Ware - 'Running'
