Nog steeds onze favoriete flik, Joan. Piano of
gitaar, donker of frivool: we lieten ons altijd boeien.

Jeroen Mariszondag 11 juli 2011, 00:13

Wat vond Humo?

Wij beschouwen Joan Wasser nog altijd als een meisje - die heerlijke uitvinding van god - maar ondertussen is ze de veertig wel voorbij. De verwachte midlife bedankt ze evenwel met een stevige middenvinger: Joan As Police Woman is er de afgelopen jaren net vrólijker op geworden. De rauwe pijn van haar eerste platen is verkleurd tot ingehouden lust for life.

Op Cactus resulteerde dat in kleine wolkjes van songs, dooraderd door een prettig soort weemoed - het prikte, maar het beet niet. 'The Magic' werd een brok soul, 'Kiss The Specifics' was een melancholische sleper, en 'Save Me' klonk tegelijk opwindend en wanhopig. Mooi ook hoe 'Chemmie' moedig openbloeide - een schuchter lelietje-van-dalen dat zich in de furieuze finale helemaal oprichtte. 'Yeah we've got chemmie / We got a naughty chemical reaction': oh, weer verliefd te zijn, en hups en heftig in wij tweetjes, voor altijd geloven - het was een aangename dagdroom.

Quote

'Ik stond gisteren op Les Ardentes, en zag het optreden van Snoop. Hij had ladies op het podium. Maar niet zo'n lady (wijst naar zichzelf). Ze waren, euh, different.'

Hoogtepunt

Afsluiter 'Say Yes': een razend pamflet - Joan die zich liet gaan in punky razernij.