Review: John Fogerty - Déjà Vu All Over Again

Was het een wijze beslissing van John Fogerty om zijn frituur voor het station van Kontich-Kazernen tijdelijk te verruilen voor de opnamestudio, met andere woorden: weegt wat hij zopas gebakken heeft op tegen zijn legendarische Berenlul?
Het antwoo...

Was het een wijze beslissing van John Fogerty om zijn frituur voor het station van Kontich-Kazernen tijdelijk te verruilen voor de opnamestudio, met andere woorden: weegt wat hij zopas gebakken heeft op tegen zijn legendarische Berenlul?

Het antwoord is een ondubbelzinnig, door luidkeelse pistoolschoten begeleid 'YAHOOO!'. Twee en een half jaar heeft de ouwe (59) voorman van Creedence Clearwater Revival aan een opvolger voor 'Blue Moon Swamp' ( '97) gewerkt, en het resultaat is een ode aan het formi-dabele meesterschap van deze begenadigde vakman. Verwacht hier geen complex opgebouwde, gelaagde, zich slechts langzaam prijsgevende pel-uien van songs, nee: simpel, helder en direct is the name of the game, en metéén genieten.

De titelsong 'Déjà Vu All Over Again' is een ingehouden en toch als een klok klinkende anti-oorlogssong; Fogerty heeft alle retoriek die nu over de natie heengaat al tot kotsens toe gehoord ten tijde van Vietnam (toen schreef hij 'Fortunate Son') en schudt het hoofd in deernis met de lijdende families. Het is een simpele song met de waardige kracht van bijvoorbeeld 'Who'll Stop the Rain', en gevonden vreten voor op zijn komende anti-Bush-tournee samen met Bruce Springsteen, zelf een Creedence-fan van het eerste uur.

Het verdere aanbod is, ondanks het alomtegenwoordige country-gevoel, merkwaardig uiteenlopend van stijl, en in alle stijlen sterk: 'She 's Got Baggage' doet denken aan de gloeiende gitaren en razende drums van wijlen The Ramones (de Animal van dienst is de geweldige Kenny Aronoff); 'Honey Do' is een perfecte,vrolijke countryrocker; 'Radar' danst een meeslepend eind weg op een Doug Sahm-orgeltje, 'Wicked Old Witch' ruikt naar de swamps; 'In the Garden' doet zowaar denken aan Eric Clapton op 'Sunshine of Your Love', en 'Nobody's Here Anymore' wordt, 'Sultans of Swing' nog aan toe, totaal gekaapt door de sound van Mark Knopfler, wat niet echt had gehoefd, want Fogerty zelf speelt op de hele cd een stel fuckin' mean gitaren.

Vóór iemand 'Mag er wat meer zout op?' roept: hier en daar had dat misschien gemogen, maar dat krijg je als je songsmid een gelukkig getrouwde ('Special thanks to Julie Fogerty, for all the joy in my life' zegt de hoestekst zoet), met vier kinderen gezegende, graag vanop een bergtop naar het station van Kontich-Kazernen wegdromende family man is.

Elvis had het moeten meemaken, denk ik weleens, zij het niet heel vaak.