Review: John Frusciante - Diverse cd's
'This business of how long we try to stay alive / Why to be here you've first got to die', zingt John Frusciante op zijn jongste cd 'Curtains'. Hij weet waarover hij het heeft: tien jaar geleden lag hij, door drugs gesloopt, al in zijn graf; het wa...
'This business of how long we try to stay alive / Why to be here you've first got to die', zingt John Frusciante op zijn jongste cd 'Curtains'. Hij weet waarover hij het heeft: tien jaar geleden lag hij, door drugs gesloopt, al in zijn graf; het wachten was tot iemand de kuil dichtgooide. Maar Frusciante kroop er weer uit, and the rest is history: hij hielp de Red Hot Chili Peppers aan hun beste cd ('Californication'), en is tegenwoordig volgens sommigen zelfs de meest stabiele Pepper. Productief is-ie zeker: maart vorig jaar stak (jub) nog de loftrompet over 's mans vierde solo-cd ('Shadows Collide with People'), en zie: twaalf maanden later staat de teller al op tien! Dix! Ten! De zés cd's die er het voorbije jaar zijn bijgekomen, horen samen, en de release van de laatste, 'Curtains', is het geknipte moment om de balans op te maken.
'The Will to Death' was acht maanden geleden nummer één in het rijtje en komt wellicht het dichtst in de buurt van hoe een Peppers-plaat zou klinken als Frusciante het helemaal voor het zeggen had: de hoeken extra scherp, de ballads minder gepolijst, de korrel wat grover. Frusciante introduceert hier zijn compagnon de route Josh Klinghoffer (cfr. Bicycle Thief), en onder hun beidjes spelen ze alle instrumenten. Goed, zonder meer.
'Automatic Writing' staat op naam van Ataxia (Frusciante, Klinghoffer plus Fugazi-bassist Joe Lally) en is lang niet de makkelijkste van de zes cd's (vijf lappen van gemiddeld negen minuten). Frusciante is niet 's werelds grootste zanger, maar als hij zijn wat zeurderige stem op de juiste manier gebruikt, is hij zonder meer groots: laat u bezweren door de klaagzang 'Addition' en u begrijpt wat wij bedoelen.
'DC EP' is één van de twee releases zonder Josh Klinghoffer, en de enige zonder synthesizer. Op papier schreeuwt dit kwartiertje muziek om een vergelijking met Fugazi: opgenomen in hun vaste studio, zanger Ian MacKaye als producer, vaste medewerker Jerry Busher aan de drumkit. Níét dus, want 'DC EP' is Frusciante op z'n warmst én meest melodieus. Twee rocknummers en twee popsongs met voorwaar een jazzy onderstroom: pakkend!
Mag er ook nog gerockt worden? Jazeker: op 'Inside of Emptiness' ontbindt Frusciante al z'n duivels, met songs die stinken naar de goot. Af en toe kringelt er een kleurrijk melodietje op, maar dit plaatje verkent toch voornamelijk all shades of grey. Omar Rodriguez van The Mars Volta speelt mee op, het kan geen toeval zijn, '666'.
'A Sphere in the Heart of Silence' noemt Frusciante zelf 'mijn elektronische cd' (Klinghoffer heeft overigens alle songs mee geschreven), maar dat moet u met een korrel zout nemen. Links en rechts vallen er enkele (lánge) lappen synthesizer te horen, maar de gitaar is duidelijk niet in het bezemhok blijven staan; alleen schudt Frusciante er nu geen demonische riffs uit, maar repetitieve patronen. 'A Sphere...' is de minst evenwichtige plaat uit het rijtje, maar dankzij enkele uitschieters (het New Order-knipoogje 'The Afterglow', het door een wanhopige piano gestuurde 'Communique') toch niet te versmaden. En hoe Frusciante soms als een vrouw klinkt, zonder, denken we toch, seksoperatie: respect!
'Curtains' tot slot, zonder Klinghoffer maar met contrabassist Ken Wild, is opvallend beknopt (33 minuten voor 11 songs), en tevens een einde in grote schoonheid: Frusciante ontpopt zich tot singer-songwriter met bijwijlen Dylaneske trekjes, gooit hartverscheurend eerlijk al z'n neuroses op tafel en rondt dit hele ambitieuze project af met de navrante, Peter Hammill-achtige pianosong 'Leap Your Bar'.
Conclusie na 3 uur, 33 minuten en 15 seconden muziek: Frusciante-fans slachten ritueel het spaarvarken; wie de Peppers alleen van Donna kent, wacht rustig op hun nieuwe cd; de rest begint met 'Curtains' (de meest toegankelijke) en 'Automatic Writing' (de beste), en luist van de platenboer als bonus 'DC EP' af. Zo, en nu een pint.
