Review: John Hiatt op Cactusfestival 2015

Goed nieuws komt altijd met een hoedje op. Woonde bepaald briljant onder dat hoedje: John Hiatt.

Als John Hiatt diep in de finale van zijn set 'Have a Little Faith in Me' speelt, en je kan alleen maar denken: 'Prima, maar ook zónder was dit een Ulysses van een concert geweest', dan weet je dat je naar iets gedenkwaardigs hebt staan kijken. Hiatt is 62 intussen, maar nog altijd een uit joie de vivre geboren puber. En zijn liedjes zijn heerlijk goedgemutst uit het geboortekanaal swingende slijmproppen.

Dat hoorde je in het heerlijk strakke 'Your Dad Did', in de timide weerloosheid van 'Real Fine Love', in de vierhonderd meter-pijn van 'Cry Love' - wat kan er trouwens prachtig geluid komen uit een mandoline. Hiatt gooide met rootsy regenbogen, liet de ontroering tot diep in je tenen kruipen, en deed je beseffen dat de revolutie ook per handclap kan komen. Zijn band stond intussen verrukkelijk roekeloos uit zestig jaar muziekmoois te citeren. En dus deed 'Crossing Muddy Waters' je naar adem happen, reisde 'Little Thing Called Love' zonder geldig vervoerbewijs door je bloedbanen, en was 'Memphis In The Meantime' wiskundig bewijs voor het bestaan van funky geluk.

Mijn hoogtepunt? Hiatt leidde 'Perfectly Good Guitar' in als een liedje over 'hurting the ones you love and feeling bad about it' - wat aardig dat hij mijn hobby even namedropte! Wat daarop volgde was een samenzwering van geheime schoonheid, een liedje dat alles heeft om je beste vriend te worden, een moment dat je wilde delen.

Aan de oever van een onbetrouwbare rivier troostte John Hiatt zijn little baby, en wat was het fijn dat ik toeschouwer mocht zijn.