Review: Jon Spencer Blues Explosion - Plastic Fang

Klets! Klets! Klets! Drie snare-slagen in het begin van opener 'Sweet 'n' Sour' zetten de toon voor de komende vijfenveertig minuten. Drie droge slagen. Die zitten goed, no worries, let's rock 'n' roll! Dat 'Sweet 'n' Sour' in de strofes de riff va...

Klets! Klets! Klets! Drie snare-slagen in het begin van opener 'Sweet 'n' Sour' zetten de toon voor de komende vijfenveertig minuten. Drie droge slagen. Die zitten goed, no worries, let's rock 'n' roll! Dat 'Sweet 'n' Sour' in de strofes de riff van Led Zeppelins 'Rock and Roll' verminkt, mag dan ook gelden als één van de statements van het jaar. Hun vorige, door vijf verschillende producers onder handen genomen 'Acme' was even een zeer succesvol tussendoortje, en eigenlijk is 'Plastic Fang' gewoon meer van hetzelfde, maar dan beter. Veel beter geproducet, beter gespeeld, betere songs, betere rock & ròòòòwl, ladies and gentlemen!

'She Said' was een heerlijke single. Een schreeuw om aandacht, en tegelijkertijd een verademing. Als het op de radio was, leek nu-metal drie minuten lang slechts een boze droom. 'Plastic Fang' is een plaat lang van dattum: heerlijk anti-serum.

'Killer Wolf' is één van de zeldzame rustpunten -'I am the chosen one / I am the guilty one', het betekent gelukkig allemaal niks - en 'Mother Nature' is de enige song die niet had misstaan naast familie-radiovriendelijke 'Acme'-tracks als 'Magical Colors' en 'Torture'.

'Feeling so good, shakin' down shakin' street', zingt Spencer in 'Hold On', en daar hebben wij verschrikkelijk weinig aan toe te voegen.

'Plastic Fang' is gehuld in het lelijkste Blues Explosion-hoesje tot nog toe, maar voor het overige is er niks nieuws, en bijgevolg dus ook niks om u zorgen over te maken onder de zon. U moest de banden van uw Thunderbird convertible al aan het oppompen zijn.