Review: Joni Mitchell - Dreamland

Zijn artiesten de beste critici van hun eigen werk? Kunnen muzikanten of songschrijvers beter dan de buitenstaander de mooiste liedjes uit hun oeuvre lichten? Als we het over Joni Mitchell hebben: zeer zeker. We hebben ook geen keuze, want de inmidde...

Zijn artiesten de beste critici van hun eigen werk? Kunnen muzikanten of songschrijvers beter dan de buitenstaander de mooiste liedjes uit hun oeuvre lichten? Als we het over Joni Mitchell hebben: zeer zeker. We hebben ook geen keuze, want de inmiddels 61-jarige Canadese vertrouwt niemand anders en laat geen prutsers met haar songs aan de slag gaan! Geen makkelijk mens, schijnt het.

Op 'Dreamland', haar nieuwste 'Best Of' heet het op het hoesje voluit: The essential career retrospective personally selected by Joni Mitchell. En het weze gezegd: dit is een fraaie, weloverwogen, bijna niet te verbeteren muzikaal resumé; 35 jaar liedjes schrijven & zingen samengebald in 17 uitmuntende songs. Die - hoewel niet in chronologische volgorde - naadloos op elkaar aansluiten en onweerlegbaar bewijzen dat Joni Mitchell de belangrijkste vrouwelijke singer/songwriter van haar tijd geweest is (maar u moet al een gepelde ajuin zijn, of piepjong, om dát niet te weten). Geweest, jawel, omdat Mitchell na 'Travelogue' uit 2002 er mee gekapt heeft (ze kokhalsde haast letterlijk van 'het muziekmilieu'). Of 'Dreamland' haar ultieme slotakkoord is, dan wel een voorzichtige aanzet om de muzikale carrière toch weer aan te zwengelen, zal de toekomst moeten uitwijzen.

Is er intussen ook iets aan te merken op 'Dreamland'? Jawel, het iéts te overdreven belang dat Joni Mitchell aan 'Both Sides Now' uit 2000 en 'Travelogue' gehecht heeft, haar laatste twee platen waarvoor ze een groot deel van haar oeuvre herwerkte voor een uitvoering met groot orkest. Wij hadden op 'Dreamland' liever de oorspronkelijke versies gehoord van 'For the Roses' en 'Both Sides Now', en alleen 'Amelia' in full orchestral version gelaten, maar ons heeft ze weer niks gevraagd! Voor de rest: een smetteloze selectie, die naast de klassiekers ('Free Man in Paris', 'Carey', 'Big Yellow Taxi', 'Furry Sings the Blues', 'Dancin' Clown', onze favoriet 'Come in from the Cold' et les autres) ook een paar verrassende momenten telt: het titelnummer bijvoorbeeld en aansluitend het even Afrikaans aandoende 'The Jungle Line'. Niemand anders zou het lef gehad hebben die minder bekende pareltjes op een 'Best Of' te zetten en de gedateerde hit 'Woodstock' achterwege te laten. Missen we ook songs op 'Dreamland'? Allicht, want van haar achttien studioplaten laat Mitchell er zeven ongemoeid, maar we gaan niet jammeren, of het zou over het ontbreken van 'Raised on Robbery' moeten zijn. Nog dit tot slot: filmmaker en oud-Rolling Stone-journalist Cameron Crowe (zie ook de Pearl Jam: 'rearviewmirror'-recensie), schreef voor het cd-boekje een mooi essay, alle teksten staan netjes afgedrukt, en het booklet wordt geïllustreerd met replica's van een 12-tal kunstwerken van Joni-de-kunstschilder (haar roeping sinds een paar jaar). Op de helft ervan staat ze zelf. Uzelf graag zien: het begin van alle wijsheid! Vertel ons wat!

De tracklisting:

1. Free Man In Paris
2. In France They Kiss On Main Street
3. Dreamland
4. The Jungle Line
5. Furry Sings The Blues
6. You Turn Me On I'm A Radio
7. Carey
8. Big Yellow Taxi
9. California
10. Help Me
11. Nothing Can Be Done
12. Dancin' Clown
13. Come In From The Cold
14. Amelia
15. For The Roses
16. Both Sides Now
17. The Circle Game

undefined