Review: Josh Rouse - Nashville
Scheiden doet lijden, maar wat levert het heerlijke plaatjes op! Op 'Nashville' neemt Josh Rouse afscheid van zijn vrouw en in één ruk door ook van de stad waar hij de voorbije tien jaar zijn liedjes in elkaar geknutseld heeft (tegenwoordig...
Scheiden doet lijden, maar wat levert het heerlijke plaatjes op! Op 'Nashville' neemt Josh Rouse afscheid van zijn vrouw en in één ruk door ook van de stad waar hij de voorbije tien jaar zijn liedjes in elkaar geknutseld heeft (tegenwoordig woont hij zowaar in een negorij in Spanje!). Het is al z'n vijfde cd in zeven jaar, een mooi gemiddelde , maar helaas is hij nog altijd a songwriter's songwriter.
De eerste twee tracks staan al meteen op eenzame hoogte: 'It's the Nighttime' en 'Winter in the Hamptons' (een wereldhit, en snél!) zweven tussen The Beach Boys en Beulah, en ook de harmonieën van 'Caroliña' doen de grootste nurk overstag gaan. Als we het vingerknippende 'Why Won't You Tell Me What' (helaas meer sfeer dan song) vergeten, bevat 'Nashville' alleen toppers: 'Sad Eyes' (de eerste helft een rustige pianoballad, de tweede weelderige Westcoast pop), de puntige popsong 'My Love Has Gone' (zo weggelopen uit een oude plaat van Prefab Sprout), terwijl 'Saturday' (een hapje funk, een sneetje soul en een onweerstaanbaar 'oh yeah' koortje) zich op Lambchops 'Nixon' prima thuis zou hebben gevoeld.
Josh is feeling blue, maar hij gooit de details van zijn echtbreuk niet op straat en grossiert niet in zelfbeklag. Wel graaft hij opvallend vaak jeugdliefdes op, laakt zijn pubergedrag (luister hoe hij als 11-jarige in het uiterst touchante 'Middle School Frown' een meisje dat hij leuk vindt, te kakken zet om indruk te maken op z'n stoere vriendjes) en zoekt troost in de ontkenning. 'Love ain't on my side / love ain't special / Love ain't great' probeert hij ons wijs te maken. Maar ter hoogte van de slotsong 'Life' legt Rouse zich bij de feiten neer: 'Life is good / Sometimes it's bad / It has its ups / It has its downs / Just sing a song / And feel alright'. En zo kwam het toch nog een beetje goed.
(Josh Rouse speelt op 7 maart in de Handelsbeurs in Gent)
Scheiden doet lijden, maar wat levert het heerlijke plaatjes op! Op 'Nashville' neemt Josh Rouse afscheid van zijn vrouw en in één ruk door ook van de stad waar hij de voorbije tien jaar zijn liedjes in elkaar geknutseld heeft (tegenwoordig woont hij zowaar in een negorij in Spanje!). Het is al z'n vijfde cd in zeven jaar, een mooi gemiddelde , maar helaas is hij nog altijd a songwriter's songwriter.
De eerste twee tracks staan al meteen op eenzame hoogte: 'It's the Nighttime' en 'Winter in the Hamptons' (een wereldhit, en snél!) zweven tussen The Beach Boys en Beulah, en ook de harmonieën van 'Caroliña' doen de grootste nurk overstag gaan. Als we het vingerknippende 'Why Won't You Tell Me What' (helaas meer sfeer dan song) vergeten, bevat 'Nashville' alleen toppers: 'Sad Eyes' (de eerste helft een rustige pianoballad, de tweede weelderige Westcoast pop), de puntige popsong 'My Love Has Gone' (zo weggelopen uit een oude plaat van Prefab Sprout), terwijl 'Saturday' (een hapje funk, een sneetje soul en een onweerstaanbaar 'oh yeah' koortje) zich op Lambchops 'Nixon' prima thuis zou hebben gevoeld.
Josh is feeling blue, maar hij gooit de details van zijn echtbreuk niet op straat en grossiert niet in zelfbeklag. Wel graaft hij opvallend vaak jeugdliefdes op, laakt zijn pubergedrag (luister hoe hij als 11-jarige in het uiterst touchante 'Middle School Frown' een meisje dat hij leuk vindt, te kakken zet om indruk te maken op z'n stoere vriendjes) en zoekt troost in de ontkenning. 'Love ain't on my side / love ain't special / Love ain't great' probeert hij ons wijs te maken. Maar ter hoogte van de slotsong 'Life' legt Rouse zich bij de feiten neer: 'Life is good / Sometimes it's bad / It has its ups / It has its downs / Just sing a song / And feel alright'. En zo kwam het toch nog een beetje goed.
(Josh Rouse speelt op 7 maart in de Handelsbeurs in Gent)
