Review: Joss Stone - Mind, Body & Soul
Toegegeven, ouwe azijnpissers, Joss Stone is niet de nieuwe Aretha Franklin - wie wél trouwens? En wie zou de huidige Franklin willen zijn? - maar ze heeft die ambitie ook nooit uitgesproken. Haar liedjes van tafel vegen met het argument dat ze ...
Toegegeven, ouwe azijnpissers, Joss Stone is niet de nieuwe Aretha Franklin - wie wél trouwens? En wie zou de huidige Franklin willen zijn? - maar ze heeft die ambitie ook nooit uitgesproken. Haar liedjes van tafel vegen met het argument dat ze een flauw afkooksel zijn van de 'echte' soulmuziek, of met de botte stelling dat de 17-jarige Stone een 'marketingproduct' is, is dan ook oneerlijk. Wie zijn soul origineel en old timey wil, moet zijn Stax- of Atlantic-elpees maar afstoffen, mijmeren dat het vroeger allemaal beter was en een keer een goed boek lezen over de maakbaarheid van pop- en soulsterretjes in de jaren zestig. Vergeet uw warme pantoffels niet aan te schieten!
Want als jonge gasten en hun lief ooit soul, en dus ook Aretha Franklin, zullen ontdekken, dan zal dat via generatiegenoten als Joss Stone & co zijn. Zelf meegemaakt in le Château P.! Jammer dus dat de Britse bakvis na het verbazingwekkende debuut 'The Soul Sessions' met 'Mind, Body & Soul' geen grótere stap voorwaarts heeft gezet. Zelf noemt Stone de opvolger 'my real debut', wellicht omdat ze dit keer aan het merendeel van de nummers heeft meegeschreven, maar veel verschil maakt het niet uit. Producers en mentors zijn dezelfden gebleven (soullegende Betty Wright, Steve Greenberg, Mike Mangini), en in een handvol nummers duiken ook de bekende ouwe rotten weer op: Willie 'Little Beaver' Hale, Benny Latimore, Angelo Morris en Timmy Thomas. (Andere gasten zijn o.a. Nile Rogers en ook nu weer Angie Stone en ?uestlove.) Dat levert een aangename, hartverwarmende soulplaat op - een ballad hier, een uptempo-song ginder - waar wij op lange winteravonden nog veel geniet van zullen hebben, maar waarop helaas de risico's worden geschuwd - om niet té ver uit de buurt van de twee miljoen units te sukkelen die wereldwijd van 'The Soul Sessions' werden verzet, wellicht. Toch: er staan genoeg hoogtepunten op 'Mind, Body & Soul' om u de aanschaf niet te beklagen: het satijnen, met vader en zoon Lamont & Beau Dozier geschreven 'Spoiled', het ook op de Werchter-wei al erg overtuigende 'Jet Lag' en het licht funky 'Killing Time', dat Stone naar verluidt met Devon-stadsgenote Beth Gibbons aan de telefoon (!) heeft geschreven, om er maar een paar te noemen. Soul lives, o.k. grandpa?
