Review: Jungle op Pukkelpop 2014 (Castello)
Jungle? WYSIWYG. En meer.
Jungle, het producersduoTom McFarland en Josh Lloyd-Watson uit Londen aangevuld met een handvol musicerende vrienden, klonk zoals het er in de bomvolle Castello uitzag: als een troep vrienden die na jaren dromen, knokken en twijfelen uit de startblokken zijn geschoten. Precies door die jarenlange struggle kunnen ze hun eigen schaduw niet alleen met het grootste gemak bijbenen, ze kunnen ze zelfs fluitend voorbijsteken. Zelden een groep gezien die erin slaagde de karrenvracht aan heerlijke details op z’n debuutplaat ook op het podium uit te kieperen.
In dat verband: lang geleden dat we nog eens een indiebandje zo lang hebben weten soundchecken, nota bene op een festival, alweer het ritueel zich doorgaans beperkt tot een rondje DOENK-DOENK-DOENK (een optreden zonder pneumatisch beukende basdrum is géén optreden), waarna een buitensporig zwetende roadie ‘TCHA! TCHA! CHECK! CHECK!’ in de klaarstaande microfoons brult. Niet zo bij Jungle. ’t Was visueel zelfs interessant: op gezette tijden stak een van de groepsleden een arm in de lucht; soms twee leden tegelijk. Soundcheck meets repetitie van Anne Teresa De Keersmaeker: that’s a first.
Blij trouwens dat we ruim vóór de aftrap naar de Castello waren afgezakt: tien minuten voordat de zevenkoppige liveband het podium op waaierde, zat de tent bomvol – het hele concert lang bleven de groene ‘alleen uitgang’-pijlen branden; wie buiten stond, was veroordeeld tot nagelbijten, ijsberen en de va en vient aan de pisbakken te volgen. Ook onderhoudend, maar toch.
Flauwe introtape wel, met die oerwoudgeluiden – nu ja: hopelijk bepissen ze zich nog elke keer van het lachen als ze terugdenken aan de bezopen nacht waarin ze dat hebben beslist, het is ze gegund. Maar het fabuleuze ‘Smoking Pixels’ was wél raak, evenals ‘Heat’, dat – hey: als zij het mogen, dan wij ook - het kwik de hoogte injoeg.
De rest van het concert was hun debuutplaat ‘Jungle’ op shuffle – niks aan te doen als je slechts twaalf nummers in portefeuille hebt. Uitstekend gebracht trouwens (strak, snedig, funky, sexy en - hey: hoeveel adjectieven wil u nog slikken op dit uur?), en de beste songs zaten netjes voor- en achteraan. Geen verwijt: ’t deed ons gewoon uitkijken naar de concerten die ze over pakweg een jaar of vijf zullen geven, als ze een fabuleuze set kunnen smeden met een veelvoud aan songs.
Het moment
Makkelijk zat: Josh (de rechtse slungel vooraan, aan het keyboard en de microfoon-met-plofkap) die het volle huis tijdens de break in ‘Time’ aanspoort de handen in de lucht te gooien, waarop er iets losbarst dat veel weg heeft van een orgasme na vier weken droogneuken. Waarna het naspel nog twee prachtnummers lang – ‘Busy Earnin’’ en ‘Platoon’ - doorgaat.
Quote
De kans is klein dat Penguin Books ooit de oneliners van de Jungle-jongens in een handzame paperback zal bundelen – we hoorden alleen gemeenplaatsen genre ‘Pukkelpop: make some noise’ en ‘Thank you’ –, maar hey: hoe staat het eigenlijk met de uwe? Uw dronken tweets tellen overigens niet mee.
