Review: Justice op Rock Werchter 2012

’t Was kiezen tussen vallende of knetterende beats aan het slot van de eerste dag Rock Werchter. Omdat wij het bebrilde dropstepwonder Skrillex al in de Lotto Arena hadden ondergaan, kozen wij dan maar voor Justice op de Main Stage. Niks mis mee: les mecs hadden hun oeuvre vakkundig aan mootjes gehakt en kwamen het live weer aan elkaar kleven. Elektroshocks als slaapmutsje, quoi.

Op de planken

Het concert opende met ‘Toccata en Fuga’ van Bach. Gespeeld op een gitaar en vervolgens door een batterij computereffecten gehaald. Omgekeerd kan ook. Geen idee of Justice nu een echte dancegroep is (zoals pakweg The Chemical Brothers), een door briljante stilisten vormgegeven grap of iets daartussenin, feit is dat hun liveset nog altijd swingt. Xavier de Rosnay en Gaspard Augé trekken hun songs - ‘Civilization’, ‘Stress’, ‘Waters of Nazareth’ et al - in reepjes en naaien ze vervolgens weer met de grove steek aan elkaar. Soms lijkt het alsof ze maar wat staan te klooien met hun effectendoos, of erger: een soort dj-set brengen met flarden van hun eigen nummers. Maar! Ça marche.

En fuck a duck: die Marshall-torens blijven indrukwekkend.

Het publiek

Was al een klein beetje murw geslagen door het weer en de voorgaande groepen, maar Justice kon er nog nét bij. Voor uitzinnige taferelen moest u echter bij Skrillex zijn. Al zorgde ‘We Are Your Friends’ her en der voor adrenalineopstootjes.

Het moment

‘D.A.N.C.E.’ For oe-ree-ul. Gaspar die met zijn rug naar het publiek aan een klavier plaatsneemt: een plaatje om in te lijsten. Al was ‘Stress’, met die bloedrode zwaailichten die door de nacht kliefden, ook niet mis.

Krijsen, tieren, blaten: de festivalcitaten

Justice praat niet met het publiek. Tenzij in béélden.