Review: Kosheen - Resist

Net toen we dachten dat het liedje van de drum 'n' bass bij het grote publiek bijna was uitgedrumd, moeten we onze mening weer helemaal herzien. Akkoord, het leek er even op dat het genre zich net als hiphop en techno in de mainstream zou ellebogen...

Net toen we dachten dat het liedje van de drum 'n' bass bij het grote publiek bijna was uitgedrumd, moeten we onze mening weer helemaal herzien. Akkoord, het leek er even op dat het genre zich net als hiphop en techno in de mainstream zou ellebogen; kroongetuigen in deze zaak waren Apollo 440, en in mindere mate Roni Size. Maar de eersten zijn helaas volledig uit koers gedreven, terwijl de laatste weer ondergronds is gegaan en het deksel netjes achter zich heeft dichtgeschoven.

Nu is er dus 'Resist' van het Bristolse Kosheen, en dat is na 'New Forms' van Roni Size Reprazent (in 1997 goed voor de Mercury Music Prize) de tweede drum 'n' bassplaat die het genre weet te overstijgen. We hebben het gebod van de titel nog proberen op te volgen, maar er is geen houden aan: 'Resist' is een kei van een debuutplaat geworden.

U kent Kosheen ongetwijfeld al van 'HideU', dat hypnotiserende nummer dat u al een paar keer in de wagen in een ritmische trance heeft gebracht en dat onlangs unaniem werd verkozen tot Beste Single op de Drum & Bass Awards. Dit is vintage Kosheen, een groep die er net als Daft Punk naar streeft toekomstmuziek te maken, maar die in tegenstelling tot de Franse muziekrobots échte grenzen weet te verleggen.

Kosheen blinkt uit in het knutselen van steengoede, melodieuze songs die stuk voor stuk als superglu aan het trommelvlies blijven kleven. Zoals Markee Substance en Darren Decoder zelf zeggen: 'A good song is universal, no matter what style of music you're into'. Wij kennen mensen die voornamelijk into Engelbert Humperdinck zijn, en zelfs die hebben we moeten vastbinden bij een eerste beluistering van 'Resist'.

U gelooft ons nog niet? Dan presenteren wij de volgende bewijsstukken. 'Catch' en 'Cover' zijn allebei euh... catchy songs die uitblinken in zuiverheid. De futuristische ballad 'Harder' is een muzikaal proefkonijn dat voortreffelijk reageert op een injectie van de zwoele, Sade-achtige stem van Sian Evans in een vibrerende, elektronische body. De huidige single '(Slip & Slide) Suicide' is onvervalste D&B, en zo mogelijk nog aanstekelijker dan zijn voorganger.

Er staan zeventien songs op 'Resist', en we kunnen ze niet allemaal de hemel inprijzen; niet omdat ze het niet waard zouden zijn, maar gewoon omdat er anders een speciale bijlage in deze Humo had moeten zitten. We beperken ons dan maar tot de opmerking dat hyperventilerende breakbeats als 'Empty Skies' geregeld plaatsmaken voor downbeat-songs die bewijzen dat ze in Bristol niet vies zijn van wat Portishead of Hooverphonic. Het bewijs: het titelnummer, en de prachtige sfeerzetter 'Repeat to Fade'.

Voor al de niet-D&B fans die deze plaat nog niet aan hun cd-speler hebben opgediend: D&B, beste mensen, is maar een pseudoniem om het kind een naam te geven. Het kind heet in werkelijkheid Sian Evans, en het heeft twee verrekt ingenieuze peetooms die hun pseudoniemen meer dan waard zijn.