Review: Lamb op Cactusfestival 2011

En toen werd het donker, aardedonker: Louise
Rhodes en Andy Barlow sloten de
tweede dag van Cactus af met een mindfuck van een concert. Lamb: opgevoerde schoonheid
die pijn deed.

Wat vond Humo?

Tienerverdriet, liefdespijn, de universele blues - geen idee wat het precies was, maar u had iets uit te zweten. Even voor middernacht veranderde de wei van Cactus in een nevelig oerbos waar saters grijnsden en demonen dansten. U juichte zich de ziel uit het lijf, en telde ondertussen al uw centjes pijn. Duister, onwerelds, groovy, ontroerend - Lamb was véél. In het land waar de tearjerker en drum'n'bass elkaar ontmoeten en Massive Attack en Portishead een bedeesd kusje uitwisselen, regeerden Louise Rhodes en Andy Barlow - zij het tere eitje, hij de hyperkinetische dance floor kid. Ze splitten al eens een poos omdat ze elkaar spuugzat waren, en ook op het Cactuspodium vóélde je de animositeit. Peu importe: de muziek won alleen maar aan akelige intensiteit.

'Lusty', 'Itch', 'Wise Enough', 'Build a Fire', stuk voor stuk gebouwd op een dreigende bas, waren hypnotiserende kopstoten van songs - vrienden die je in trance praatten. De klassiekers 'Gabriel' en 'What Sound' kerfden, beten en krabden - opgevoerde schoonheid die pijn deed. En voor de hartverkillende schittering van 'Gorecki' moeten de woorden nog uitgevonden worden: het is het anthem van de grootse, alles verpulverende liefde.

LSD is overbodig: wij kopen onze trance bij Lamb.

Quote

'Applausje voor de gitarist: hij kan elk moment vader worden' - en toch optreden: straf.

Hoogtepunt

'Trans Fatty Acid': van het gekste, meest intense dat we live ooit al gezien hebben.